Een jaar en een dag na de diagnose... Heeft het zin om bij al die mijlpalen stil te staan? Niet echt iets om te vieren toch... Maar ik doe het wel. En vieren deden we na het gesprek van maandag. Na de goede uitslag. Koffie in ons favo tentje in Ede, lunch in Barneveld en de dag erna naar de pizzeria met de kids. De grijns die zich op mijn gezicht verschanste vanaf de eerste 20 seconden dat 'onze grote vriend', zoals Jan Paul hem noemt, het goede nieuws vertelde, bleef de hele dag hangen. En de dag erna ook. Maar toch was ik van slag. Speelde het gesprek zich honderd keer af in mijn hoofd. Alles. Was ik weer een beetje overwhelmed. 'Het heeft tijd nodig, het is nog zo vers' hoorde ik maandag. 'Vers'. Terwijl we al een half jaar verder zijn. 'Nou, dat heb je toch hartstikke netjes gedaan?', zei ik, zoekend naar bevestiging van degene die alle ellende heeft weggesneden. Want ik voel me goed. Ook zonder borsten. En mooi. Met kort haar. En trots. Maar ook wi...