De laatste weken ben ik weer wat meer aan het struggelen. Sinds m'n eerste controle zo'n beetje, denk ik. Ik doe leuke dingen, geniet van m'n werk, sport en voel me goed, maar dat hoofd van mij... Zodra ik rust heb, zoals in het weekend, op een vrije dag of s' avonds, begint het weer. Gaat m'n hoofd alle kanten op. Ingewikkeld. Bij een weg van verwerking en herstel ga je blijkbaar niet alleen maar in een stijgende lijn omhoog. Helaas... Het is fijn dat afleiding zo goed helpt, maar je kunt niet alleen maar voor gedachten en emoties wegrennen. Afleiding is een tijdelijke oplossing, geen blijvende, heb ik ontdekt. En ik ben nooit goed geweest in m'n emoties binnen houden. Het komt er altijd uit. Op zich wel goed, denk ik... Er blijven twee dingen die ik het lastigst vind. Het eerste is de angst dat de kanker terugkomt. Het tweede dat m'n arts er dan niet meer is. Ik mis de zorg van het ziekenhuis en het gevoel van begrepen te worden. Thuis en in het gewone ...