' Volgens mij ken ik jou. Volgens mij hebben we hier allebei in de stoel gezeten.' Ik had haar wel herkend, maar me niet gerealiseerd dat het hierdoor was. Ze vroeg hoe het met me ging en ik vertelde dat m'n eerste controles goed waren. En hoe het dan met haar was. Ze kwam hier al vier jaar. En nu ging het wat minder. De zoveelste kuur proberen. Maar goed. Wel het haar weer terug. Dat is heel fijn. En elke dag is er weer eentje. Dat je je dan bijna schuldig voelt, omdat jij wél genezen bent, al is er altijd die slag om de arm, gevoelsmatig... En ik was uitgepraat. En het voelde niet helemaal oké. En er was een gesprekje met twee verpleegkundigen die me allebei weleens geholpen hebben in zo'n stoel. Jaloers op m'n lengte en dat ik slank ben. En lekker bruin. Nou ja. Ik biechtte op, dat ik wel wat last heb van compensatiegedrag. Ik zocht een tegenprestatie om m'n vrouwelijkheid dan maar op een andere manier te gaan benadrukken. Door wat netter te worden....