Ken je dat gevoel? Dat altijd alles fixable moet zijn? Te repareren, zodat het weer goed is? Gisteren had ik het er thuis even over met JP. Vandaag gaat het prima. Ik rommel lekker aan thuis, bijgepraat met een vriendin en heb zin om (eindelijk) weer te gaan werken. Maar soms gaat het even wat minder lekker. Herken je dat? Zit je beroerd in je vel of voel je je juist mat. Kan het je allemaal gestolen worden of huil je tranen met tuiten. Ben je elkaar even zat of wil het gewoon niet zo. Baal je als een stekker. Ik vroeg me ineens af hoe erg dat nu echt is. We willen altijd weer vooruit, in de plus, repareren en door. Vooral maar die stijgende lijn. Maar misschien hebben we die mindere momenten nodig om te groeien of te ontdekken of te rouwen of te verwerken of... Want het leven is niet alleen maar rozengeur en maneschijn. En vaak wordt het dan rozengeur en schone schijn: gewoon doorgaan en doen of er niks aan de hand is. Misschien moeten we leren accepteren dat sommige di...