Ken je dat gevoel? Dat altijd alles fixable moet zijn? Te repareren, zodat het weer goed is? Gisteren had ik het er thuis even over met JP. Vandaag gaat het prima. Ik rommel lekker aan thuis, bijgepraat met een vriendin en heb zin om (eindelijk) weer te gaan werken. Maar soms gaat het even wat minder lekker. Herken je dat? Zit je beroerd in je vel of voel je je juist mat. Kan het je allemaal gestolen worden of huil je tranen met tuiten. Ben je elkaar even zat of wil het gewoon niet zo. Baal je als een stekker.
Ik vroeg me ineens af hoe erg dat nu echt is. We willen altijd weer vooruit, in de plus, repareren en door. Vooral maar die stijgende lijn. Maar misschien hebben we die mindere momenten nodig om te groeien of te ontdekken of te rouwen of te verwerken of... Want het leven is niet alleen maar rozengeur en maneschijn. En vaak wordt het dan rozengeur en schone schijn: gewoon doorgaan en doen of er niks aan de hand is. Misschien moeten we leren accepteren dat sommige dingen er gewoon (een poosje) zijn. Niet krampachtig alles weer proberen goed te maken of je ertegen verzetten of denken dat je gek bent of de enige, maar accepteren dat het is, zoals het is.Zondag hadden we startzondag met het thema 'Met mijn God spring ik over een muur', Psalm 18. We zongen een supergaaf Zuid-Afrikaans lied. Echt zo eentje die bij me bleef 'haken'. Ik heb hem net ook ff keihard aan gezet. Zo mooi. 'Met my God'.
En er gaat zoveel kracht vanuit. Het is Zijn kracht, niet de mijne. Want ik weet niet hoe het met jou zit, maar mijn kracht is soms even helemaal op of ver te zoeken.
En misschien is dat wel prima. Niemand is perfect. Niemand is altijd krachtig. Iedereen heeft z'n moeilijke momenten of periodes. That's life. Maar mijn God is daar. Altijd. Als een rots. Voor jou. Voor mij.
Lied: Met my God - Onbeskaamd
https://www.youtube.com/watch?v=ERYllZao6_g&ab_channel=Onbeskaamd
Reacties
Een reactie posten
Bedankt voor je reactie!