Blog 51: Kerkmuren

De 'gerehervormdepinksterbaptoliekenkerk' zei hij en hij keek me lachend aan.  'De wát?' We hadden zojuist een heel mooi gesprekje gehad over hoe zijn geloof zo lauw en gewoontjes was geworden. En dat als hij ging bidden hij bad om gemak en alles om het leven maar zo aangenaam mogelijk te maken.  En toen werd hij ziek. En was hij zó aan het denken gezet. Het was weer bijzonder. Over hoe groot God is. Maar ook dat Hij graag op nummer 1 wil staan. Hij als onze maker, als onze Schepper en hoe oncomfortabel dat kan zijn. Want wij doen liever onze eigen zin. Over de zooi in de wereld. De ellende. Gods genade door het offer van Jezus. Hij had alles voor ons over. De eindtijd en het boek Openbaringen. Waar hij in had gelezen en op zoek was gegaan naar antwoorden.

Toen vroeg hij naar welke kerk ik ging.
En ik vroeg naar de zijne. Z'n antwoord was prachtig en alleszeggend: de gerehervormdepinksterbaptoliekenkerk. 
'Zal ik het voor je opschrijven?' vroeg zijn vrouw me grinnikend. En ik vond hem zo briljant, maar moeilijk te onthouden, dat ik dat graag wilde. Ze schreef hem voor me op een servetje. Want kerken zijn er zoveel. En de ware bestaat niet. In de hemel zijn ook geen kerkmuren. 'Uiteindelijk zijn we gemaakt om Hem te aanbidden', zei hij. En soms heb je tegenslagen ook nodig. Om te groeien of te leren. Want als alles vanzelf gaat... En sommigen zijn boos. Zeggen God dan gedag. Anderen klampen zich aan Hem vast en ervaren dat Hij er is en dat Hij kracht geeft. En hoop. Ondanks dat het moeilijk is. Of zelfs zwart. But God...

En er was nog zo'n gesprekje op Oncologie vanmorgen. En soms denk ik, dat God me dan laat zien 'zie je wel! Ik ben er. Ik regeer. Ik zorg. Ik BEN'. Want Hij weet wel, dat ik het al een poosje allemaal wat minder merk. Dat ik zelf lauw ben. En dan zie ik zo'n man vanuit z'n chemostoel vol vuur vertellen. God is er. Hij zorgt. HIJ is er en dat maakt álle verschil. Dwars door alle kerkmuren heen en voor iedereen die dat wil geloven. Dat geeft HOOP. En hoop doet leven.