Blog 57: lipofilling ronde 4

Een gouden strik hangt te pronken aan de statige voordeur van deze omgebouwde villa. Hoewel het van zichzelf al een plaatje is om te zien. Na twee keer ziekenhuis, heb ik nu voor de tweede keer het voorrecht hier geopereerd te worden voor m'n reconstructietraject. Je moet er zelfs aanbellen.

Een verpleegkundige doet open en laat net twee mensen naar buiten. Het gaat hier altijd vlot. 
Ze is een oude rot in het vak, - zoals de meesten hier is me opgevallen - en ik herken haar gelijk. Pfff. Dat helpt dus ook. Direct volgt de intake. Ze maakt nog een grapje over de vorige keer, toen ik wat beroerd uit de narcose kwam en het '9 tot 5-rooster' in de war stuurde. De anesthesiemedewerker bleef om te helpen, omdat ze anders alleen zou zijn geweest. Ook die ruimte is er. Ze hadden me in een rolstoel op het terras gezet en op verzoek vol gegooid met bouillon, zodat ik niet flauw zou vallen. Wat een schatten. Het is al zes maanden geleden, maar ze weet het nog. Ook dat helpt. Al kun je je afvragen hoe positief dat is ;-). 

Op de zaal/holding/recovery-in-één loop ik gelijk tegen de volgende bekende verpleegkundige van de vorige keer aan en op de OK zijn er nog meer. Superfijn. Ook hier mag ik vandaag muziek kiezen voor de narcose, dus dat wordt m'n all time ziekenhuis favourite: 'Goodness of God' van Bethel Music.

Of het nou ligt aan al die 'bekenden', de 'gezelligheid',  het kleinschalige, dat de locatie niet langer onbekend is of 'Goodness of God' (en ik weet zeker, dat al deze dingen sowieso de goedheid van God waren), kom ik beter uit de narcose en zijn we vlot weer weg en naar huis!

Wat een cadeautjes. Gouden strik erom.