Blog 4 - Uw goedheid is altijd bij mij

En toen werd het 3 november, de dag van de operatie.
Vanuit onze gemeente zou er tijdens mijn operatie een gebedsketting zijn, waardoor er dus de hele tijd voor me gebeden zou worden. Wauw. Dat vond ik zo ontzettend fijn en zo'n veilig idee!
Ik had niet best geslapen, maar goed, dat was ook niet zo erg.
De dag is bijzonder verlopen. Ik kan niet anders zeggen, dan dat het echt een dag met een gouden randje was. Bizar he? Ik had ook steeds een Opwekkingslied in mijn hoofd: de goedheid van God. Uw goedheid is altijd bij mij, is dag en nacht bij mij... 

We moesten al vroeg in het ziekenhuis zijn en werden door een vrijwilliger van de Johanniterorde (stond op haar badge) naar de afdeling gebracht, waar ik zou verblijven. Ik bleek een heel gezellige buurvrouw te hebben, die me wegwijs heeft gemaakt in het 'ziekenhuisleven'. We hebben heerlijk gekletst met elkaar. Dat alleen al was echt een zegen. Al snel bleek dat de operatie later zou zijn, dan gepland. Direct werd geregeld dat de gebedsketting ook werd verlengd. Ik was zo opgelucht dat er doorgebeden zou worden! Jan Paul mocht gelukkig bij me blijven, totdat ik werd opgehaald voor de operatie.  

Gewoon bijzonder
Eindelijk was het zover. Ik was echt gespannen en in tranen. Jan Paul mocht nog even meelopen en de verpleegkundige probeerde me met een grapje wat op te vrolijken. Daarna werd ik naar de holding gebracht. Ik zat een beetje in de stress te wachten, toen m'n arts eraan kwam om even een praatje te maken. Bizar hoe je in drie weken tijd zoveel waardering voor en vertrouwen in iemand kunt krijgen. 
Maar het voelde alsof ik m'n leven in zijn handen legde... 
Ik besloot te vragen wat ik had afgesproken tijdens mijn ziekenzalving en met Bijbelkring. Ik zou hem gaan vragen of hij eerst wilde checken of de tumor er nog wel zat. Idioot? Melaatse mensen in de Bijbel die door Jezus genezen werden, moesten zich ook laten zien aan de hogepriester en werden soms onderweg er naartoe pas genezen. Nu wist ik dat mijn tumor er nog zit. Ik had hem zelf gevoeld tijdens de CT voorafgaand aan de operatie. Maar toch. Voor God is niks onmogelijk! Ik raapte al m'n moed bij elkaar en stelde de vraag. M'n arts keek me aan. Waarschijnlijk de meest vreemde vraag, die hem ooit gesteld is, vlak voor een operatie... 😅. 'Denk je dat hij weg is, dan?', vroeg hij vervolgens. 'O nee, helemaal niet', zei ik. 'Maar er hebben zoveel mensen voor me gebeden.' En toen deed hij toch wat ik vroeg. In no time had hij hem gevonden, maar dat gaf niet. God kan het ook op een andere manier doen. Of helemaal niet... Maar dat is aan Hem. Toen hij wegliep, kreeg ik een klopje op m'n been en zei hij met een grijns 'Ik ga nu niet voor je bidden, maar ik zie je zo'. Ik grijnsde terug dat dat ook niet hoefde, omdat er al heel veel anderen voor me aan het bidden waren. Als ik eraan terug denk, moet ik er nog om lachen, maar wie weet is hij aan het denken gezet!

En er gebeurde nog meer bijzonders.Terwijl ik zat te wachten om naar de OK te worden gebracht, ontdekte ik ineens dat mijn oudtante naast me lag en ook op haar operatie aan het wachten was. Ik herkende haar stem vanachter het gordijntje. We waren allebei stomverbaasd. De verpleegkundige schoof onze bedden wat dichter naar elkaar toe, zodat we even met elkaar konden praten. Ongelofelijk. Ik zag het echt als een wonder. Hoe is het mogelijk! Het leidde me even af van de spanning en de verpleegkundige maakte ook nog een foto. Tja...hoe dankbaar kun je zijn...

Na de operatie (wat had ik heerlijk geslapen!) werd ik heel sloom wakker. Ik was gelijk weer in tranen en kreeg een ijsje om op te sabbelen. Mijn arts kwam even langs om te vertellen dat het heel goed was gegaan en dat hij zichzelf een 8,5 gaf. Dat sprak mijn juffenhart wel aan... Slaperig en dankbaar werd ik teruggebracht naar m'n kamer waar Jan Paul al op me aan het wachten was. Wat een dag, wat een dag... Maar Zijn goedheid was steeds bij mij!