Mamma Share

Zo stonden we vanmorgen voor de spiegel. Opgroeien is niet makkelijk. En de pubertijd is er eentje vol van onzekerheden.  Over je uiterlijk. Over de middelbare school die eraan komt. Over vrienden. Over het leven.  En dat leven kan ook ingewikkeld zijn.  Met onzekerheden. Heftige gebeurtenissen. Levensvragen.  En zoveel meer. Niet alleen als je 12 bent... Mijn kettinkje kwam vast te zitten in d'r haar. Dat heb je met al dat geknuffel.  Ik maakte hem los van mijn nek en peuterde het los.  In een opwelling maakte ik hem vast om haar nek.  Voor jou. En voor jou. Laat niemand je ooit wijsmaken, dat je niet goed genoeg bent. Je bent prachtig. Precies gemaakt en bedacht zoals je bent.  En zo geliefd, dat God Zijn eigen Zoon voor je gaf.  Vergeet dat nooit. Zoveel liefde. Meer dan genoeg... En ik bedacht: dat is Pasen! Feest van hoop. Leven na de dood.  Liefde in overvloed. Voor haar. Voor mij. Voor jou.  GO(E)D GENOEG.  Fijne Paasdag...

'Woon je nog bij je ouders?' 'Nou ja zeg, dat vind ik gewoon bijna een belediging', zei ik. Ik draaide me om naar een patiënt en zijn vrouw in de stoel achter me voor wat bijval en ze lachten. Want morgen, morgen word ik dus 40. VEERTIG, zei ik. 'En kijk, ik heb al grijs haar, hoor.' O, maar dat heb ik ook, zei de 'achter-in-de-zestiger' mede-Barnevelder met een grijns terug. 'Je ziet er gewoon heel jong uit'.  'Maar ik ben getrouwd en heb twee kinderen, dus nee, ik woon niet meer thuis.' Het was natuurlijk hilarisch en een heel vermakelijk gesprekje.  Ook wel serieuzer dan dat. Over positief zijn en hoe dat een keuze is, al is dat niet altijd makkelijk. Maar dat is het ook niet vanuit je chemo-stoel. En toch. Het lukte hem wel.  Over vriendelijke gedag zeggen, als je iemand tegenkomt buiten, op de fiets of bij het bloedprikken. En hoe de wereld veranderd is.  Een poosje geleden had ik een heel ander gesprek. Over het geheim van zo positi...