Blog 48: En toch...

'Woon je nog bij je ouders?'
'Nou ja zeg, dat vind ik gewoon bijna een belediging', zei ik.
Ik draaide me om naar een patiënt en zijn vrouw in de stoel achter me voor wat bijval en ze lachten.
Want morgen, morgen word ik dus 40. VEERTIG, zei ik.
'En kijk, ik heb al grijs haar, hoor.'
O, maar dat heb ik ook, zei de 'achter-in-de-zestiger' mede-Barnevelder met een grijns terug.
'Je ziet er gewoon heel jong uit'. 
'Maar ik ben getrouwd en heb twee kinderen, dus nee, ik woon niet meer thuis.'

Het was natuurlijk hilarisch en een heel vermakelijk gesprekje. 

Ook wel serieuzer dan dat. Over positief zijn en hoe dat een keuze is, al is dat niet altijd makkelijk.

Maar dat is het ook niet vanuit je chemo-stoel. En toch. Het lukte hem wel. 

Over vriendelijke gedag zeggen, als je iemand tegenkomt buiten, op de fiets of bij het bloedprikken.

En hoe de wereld veranderd is. 

Een poosje geleden had ik een heel ander gesprek. Over het geheim van zo positief blijven. 

Het was wel pittig. Soms hoor je dingen, die heftig zijn of indruisen tegen alles wat je zelf gelooft. 

En dat kan. En dat mag. En zelf kon ik ook wat vertellen over de hoop die in me is, altijd. 

Hoe ik het zonder Jezus nooit gered zou hebben. 

En over de hoop en rust en vrede die ik merkte, toen ik ging condoleren, een poosje geleden.
En dat ik geloof dat God voorziet. Op het moment dat het nodig is. Ook op je sterfbed.

En ook al stonden we er zo anders in, het was toch een goed gesprek. En het is fijn als dat kan. 

Nog wat later vandaag sprak ik een jong stel. Zij net geopereerd. Beetje vergelijkbaar verhaal. 

Zelfs de mammacare-verpleegkundige door wie ze werd opgehaald, was dezelfde als die van mij.

En toch kan ik het van me af laten glijden. Gek he. Of het dan zelfbescherming is of gewenning of...

Ik zou het niet weten. Maar als je hoort van mensen die niet meer beter worden. Of een moeder met doodziekte zoon, nou, dan doet dat wel wat natuurlijk. En het relativeert andere dingen... Dus ja. Dan is het een dag vol tegenstrijdigheden. Met een grijns en een traan. Met een beetje zon en ook wolken. 

Precies zoals het leven is. En tóch een mooie dag.