Doorgaan naar hoofdcontent

Blog 18 - ID

Je ID of paspoort heb je steeds vaker nodig.
Een geldig identiteitsbewijs laat zien hoe je eruit ziet, hoe je heet, wie je bent en er staat tegenwoordig ook een prachtige, chagrijnige foto op, want lachen is er niet meer bij helaas.
Op de dag dat ik voor een mammografie naar het ziekenhuis moest, werd ook gelijk een pasje met foto gemaakt. Gelukkig hoef ik de aankomende tijd geen pasfoto's te laten maken voor dergelijke officiële documenten. Een cap of pet op een pasfoto is namelijk niet toegestaan, tenzij voor levensbeschouwelijke of godsdienstige redenen. Wat een geluk dat mijn paspoort en rijbewijs nog even mee kunnen... 😅.

Foto's geven een duidelijk beeld van wie je bent. Uiterlijk is in dat opzicht blijkbaar belangrijk. 
Als ik nu in de spiegel kijk, vooral als ik net m'n bed uit stap of onder de douche vandaan kom, word ik daar niet heel vrolijk van. Ik kan ook niet zeggen, dat ik mezelf dan zie. Echt een kankerkop. Ik herken mijn eigen hoofd niet meer. Gelukkig heb ik mijn eigen-haarband en make-up om de boel weer een beetje op te kalefateren. Maar confronterend is het wel. Afgelopen week bijvoorbeeld, met dat mooie weer, voelde ik me voor het eerst echt lopen met dat mutsje. Iedereen had lekker z'n haar of blote bol in de zon en ik liep met een muts, waarschijnlijk aankomende zomer nog steeds....
Haal ik mijn identiteit dan uit mijn uiterlijk? Ik denk het niet, hoewel ik nu wel extra mijn best doen om er een beetje decent uit te zien. Dan voel ik me namelijk beter en ook meer mezelf. Het oog wil ook wat. Mijn oog wil ook wat, vooral nu.

Waar haal ik mijn identiteit dan wel uit?
Soms vind ik het lastig dat ik nu niet kan werken. Werk zegt ook iets over wie je bent, wat je kunt. Ik zit regelmatig op LinkedIn allerlei verhalen te lezen. Vaak bekruipt me dan het gevoel dat ik maar een onbetekenend persoon ben. Terwijl ik tot nog maar een paar jaar geleden helemaal niet werkte en acht jaar lang thuis kon zijn voor onze kids. Ik vond het zo fijn. Wat een luxe....

Wat is het toch makkelijk om je te vergelijken met anderen. Qua uiterlijk. Qua werk, qua alles eigenlijk. Waar komt dat nou vandaan?
Het lijkt wel alsof we altijd op zoek zijn naar bevestiging, waardering en bewondering. Zodat we onszelf tevreden in de spiegel kunnen bekijken. Wat heb ik het toch goed voor elkaar, wat zie ik er toch goed uit. 
Of ben ik de enige die daar last van heeft....? 

Alweer een paar jaar geleden zaten we in een pittige periode als gezin. Eén bepaalde bijbeltekst kwam toen elke keer terug. Op een vrouwenochtend kwam hij zelfs als bijna letterlijk briefje uit de hemel:

Want u hebt niet de Geest van slavernij ontvangen, die opnieuw tot angst leidt, maar u heb de Geest van aanneming tot kinderen ontvangen, door wie wij roepen: Abba, Vader!
De Geest Zelf getuigt met onze geest dat wij kinderen van God zijn.
(Romeinen 8 vers 15 en 16)

Angst om het niet goed genoeg te doen, om niet genoeg te zijn, om niet ... vul maar in. 
Daar zou je een ware identiteitscrisis van krijgen. Terwijl ik geloof dat God ons allemaal gemaakt heeft. Uniek. Bijzonder. En blijkbaar vond Hij het nodig er eentje van jou te maken...
Daar probeer ik me aan vast te houden. Dat is mijn fundament. Ik ben een kind van God. 

Maar, allen die Hem aangenomen hebben, hun heeft Hij macht gegeven kinderen van God te worden, namelijk die in Zijn Naam geloven;
Johannes 1 vers 12

En nee, dat hangt niet af van het werk wat ik wel of niet heb, het 'huisje-boompje-beestje-ideaal' wat ik wel of niet heb, de gezondheid die ik wel of niet heb, het perfecte uiterlijk of lijf wat ik wel of niet heb...
Mijn identiteit is in Hem, als kind van God, doordat Jezus uit liefde voor mij Zijn leven gaf en weer opstond. Zo vergaf Hij al mijn verkeerde dingen. Als ik dat geloof, mag ik Zijn kind zijn. Dat is mijn ware identiteit! 





  



Reacties

Populaire posts van deze blog

Blog 4 - Uw goedheid is altijd bij mij

En toen werd het 3 november, de dag van de operatie. Vanuit onze gemeente zou er tijdens mijn operatie een gebedsketting zijn, waardoor er dus de hele tijd voor me gebeden zou worden. Wauw. Dat vond ik zo ontzettend fijn en zo'n veilig idee! Ik had niet best geslapen, maar goed, dat was ook niet zo erg. De dag is bijzonder verlopen. Ik kan niet anders zeggen, dan dat het echt een dag met een gouden randje was. Bizar he? Ik had ook steeds een Opwekkingslied in mijn hoofd: de goedheid van God.  Uw goedheid is altijd bij mij, is dag en nacht bij mij...  We moesten al vroeg in het ziekenhuis zijn en werden door een vrijwilliger van de Johanniterorde (stond op haar badge) naar de afdeling gebracht, waar ik zou verblijven. Ik bleek een heel gezellige buurvrouw te hebben, die me wegwijs heeft gemaakt in het 'ziekenhuisleven'. We hebben heerlijk gekletst met elkaar. Dat alleen al was echt een zegen.  Al snel bleek dat de operatie later zou zijn, dan gepland. Direct werd geregeld ...

Blog 51: Kerkmuren

De 'gerehervormdepinksterbaptoliekenkerk' zei hij en hij keek me lachend aan.  'De wát?' We hadden zojuist een heel mooi gesprekje gehad over hoe zijn geloof zo lauw en gewoontjes was geworden. En dat als hij ging bidden hij bad om gemak en alles om het leven maar zo aangenaam mogelijk te maken.  En toen werd hij ziek. En was hij zó aan het denken gezet.  Het was weer bijzonder. Over hoe groot God is. Maar ook dat Hij graag op nummer 1 wil staan. Hij als onze maker, als onze Schepper en hoe oncomfortabel dat kan zijn. Want wij doen liever onze eigen zin. Over de zooi in de wereld. De ellende. Gods genade door het offer van Jezus. Hij had alles voor ons over. De eindtijd en het boek Openbaringen. Waar hij in had gelezen en op zoek was gegaan naar antwoorden. Toen vroeg hij naar welke kerk ik ging. En ik vroeg naar de zijne. Z'n antwoord was prachtig en alleszeggend: de gerehervormdepinksterbaptoliekenkerk.  'Zal ik het voor je opschrijven?' vroeg zijn vrouw ...

Blog 52: lipofilling ronde 1

Eindelijk was daar mijn eerste lipofilling-operatie. Onderdeel van het reconstructietraject (AFT/BREAST trial) waar ik een poosje zoet mee ga zijn. Het is ongeveer 9 maanden na de eerste ontmoeting met de plastisch chirurg in Rijnstate. De wachttijd was lang, maar bewust. Ik had geen zin in gedoe tijdens de zomer dus we kozen expres voor september.  Het kostte me heel wat hobbels, tranen en gesprekjes, voordat ik me aan dit nieuwe gebeuren over kon geven.  Alles anders, nieuw, geen vertrouwd Ede en zeeën van tijd om je druk te maken. Niet mijn ding, zeg maar. Maar eindelijk, na een goed gesprek met een verpleegkundig specialist en een aantal babbels bij m'n eigen chirurg in Ede (waar zou ik zijn zonder die man), vele knipoogjes van Boven en de wetenschap, dat ik elk moment kon stoppen, omdat ik zelf bepaal of en hoe lang ik door zal gaan, ging de knop om. Terugkijkend kan ik niet anders zeggen, dan dat het goed was. Ik had weer mooie gesprekjes op de holding en op de OK werd i...