'Weet je wat ik het allermoeilijkst vind? Dat het zo eenzaam is. Ze kunnen wel vragen hoe het is. Maar je moet het toch echt alleen doen...' Ze was al wat ouder en druk in gesprek met mijn collega-vrijwilliger. 'Nou, het is jullie wel gelukt een glimlach op m'n gezicht te toveren. Dankjewel daarvoor'. En ze zwaaide nog toen ze wegging. Een leeftijdsgenootje. Hij liep langs, zoekend en om zich heen kijkend. De andere kant op en toen weer terug. Hij kon de uitgang van Oncologie niet vinden. Zo'n doolhof vond hij het. Ik snap 't helemaal. Nog een vrouw die de weg kwijt was. Ze moest naar het intakegesprek voor haar chemotraject en wist niet waar ze moest zijn. Helemaal alleen. Een gezellig praatje om de stilte op de poli te breken. Of een bakje koffie of beker water voor tijdens het wachten. Daar doe ik het voor. Want kleine dingen kunnen zo groot zijn. Dat merkte ik zelf toen ik voor de eerste keer een vrijwilliger tegenkwam die koffie voor me ging halen ti...