Onze dochter kan de spagaat. Na veel oefenen lukte dat en nu gaat het perfect. Ze kan hem ook staand. Ergens tegenaan. Zó knap. Die lenigheid heeft ze niet van haar vader of moeder. Wij zijn niet zo elastisch aangelegd. Sowieso houd ik niet zo van de spagaat. Dat gevoel dat je uit elkaar wordt getrokken …
Toch is dat hoe het leven nu voelt. Het komt misschien door de vakantie, maar ik merkte het voor de vakantie ook al. Ik leef in twee werelden. De kankerwereld en de gewone wereld.
En dat dan tegelijkertijd. Voor en na. Met m'n ene been in de ene en met m'n andere been in de andere. Soms leef ik wat meer in de gewone wereld, soms wat meer in de kankerwereld. Dat gebeurt allemaal in m'n hoofd. Ik voel me geen patiënt. Dat niet meer. En bij genoeg afleiding leef ik meer in de gewone wereld. Met aandacht voor m'n gezin, genieten van de vakantie, dankbaar zijn voor hoe het gaat, zonnetje, leuke dingen, zo meteen weer lekker aan het werk. Die tweede wereld is er vaak evengoed wel. Op de achtergrond. En soms, als het rustiger is of 's avonds of in bed of als ik iets voel, dan leef ik meer in de kankerwereld. Dan denk ik aan de gesprekken die we hebben gevoerd. Aan m'n chemo's. Aan hoe ik al bijna niet meer weet hoe ik er kaal uitzag, aan hoe ik me toen voelde. Aan elke week ziekenhuis en hoe vertrouwd dat was. Aan die lieve verpleegkundigen, stuk voor stuk schatten. Aan m'n arts, die het voor elkaar krijgt dat al z'n patiënten weg van hem zijn. Hij voelt als veilige back-up. Want als…. dan is hij er in elk geval. Aan hoe anders ik nu in het leven sta. Bewuster. Maar ook met onzekerheid voor de toekomst. Ik ga geen grote plannen maken voor over een half jaar of jaar of anderhalf jaar. Vandaag is vandaag. En dat is genoeg. Het is een soort balans houden. Manoeuvreren. Daar moet ik aan wennen, denk ik. En dat is prima. Want ik zie elke dag nog steeds de mooie dingen. En ik zie elke dag zoveel om dankbaar voor te zijn. En dat is fijn. En meer hoeft van mij ook niet. Niks nieuws. Geen extra uitdagingen. Gewoon weer léven.
Léven elke dag
Steeds een stapje verder
Omdat het kan en mag
Met af en toe een stapje terug
Of even stil gaan staan
Een diepe zucht, een mijmering
en ook een stille traan
Omdat het toch echt anders is
anders dan voorheen
Dat is niet altijd uit te leggen
Voelt soms ook wel alleen
Maar rustig ga ik verder
zoals de dag het vraagt
En nooit, nee nooit ben ik alleen
Ik weet, dat Hij me draagt
Reacties
Een reactie posten
Bedankt voor je reactie!