'Weet je wat ik het allermoeilijkst vind? Dat het zo eenzaam is.
Ze kunnen wel vragen hoe het is. Maar je moet het toch echt alleen doen...' Ze was al wat ouder en druk in gesprek met mijn collega-vrijwilliger.
'Nou, het is jullie wel gelukt een glimlach op m'n gezicht te toveren. Dankjewel daarvoor'. En ze zwaaide nog toen ze wegging. Een leeftijdsgenootje.
Hij liep langs, zoekend en om zich heen kijkend. De andere kant op en toen weer terug. Hij kon de uitgang van Oncologie niet vinden. Zo'n doolhof vond hij het. Ik snap 't helemaal.
Nog een vrouw die de weg kwijt was. Ze moest naar het intakegesprek voor haar chemotraject en wist niet waar ze moest zijn. Helemaal alleen.
Een gezellig praatje om de stilte op de poli te breken. Of een bakje koffie of beker water voor tijdens het wachten.
Daar doe ik het voor. Want kleine dingen kunnen zo groot zijn. Dat merkte ik zelf toen ik voor de eerste keer een vrijwilliger tegenkwam die koffie voor me ging halen tijdens m'n chemo. Ik wist het gelijk. Dat ga ik ook doen. Dus dat kom ik brengen. Even 'gezien' worden. Juist op zo'n plek als Oncologie.
En ja, ik kom ook iets halen. Want dat schijnt erbij te horen, zeiden ze tijdens de basistraining. Ik vind 't fijn daar. Echt fijn. Want ook ik heb me enorm 'gezien' gevoeld. En nog steeds. Een tweede thuis.
Dat thema kwam deze week vaker langs. We hadden een vergadering in Utrecht op een prachtige locatie en zaten op een knus plekje. Volgende week mag ik weer voor de klas om vormingslessen te verzorgen rond het thema 'Thuis'. Mooie levensvragen die ook heel interessant zijn om als volwassene te overdenken. Wat is 'thuis'? Wat betekent dat voor jou? Waar voel jij je thuis? Bij wie of op welke plek? Het zette me zelf ook weer aan het denken.
Thuis bij m'n gezin. Thuis bij m'n kerkfamily in Engeland. Thuis bij m'n vrienden. Thuis in het ziekenhuis. Thuis bij God. Maar waarom? Wat is dat en hoe voelt dat? Aan welke voorwaarden moet dan voldaan worden?
Ik voel me thuis op een plek waar ik mezelf kan zijn, zonder oordeel. Waar ik me veilig voel, waar ik gewaardeerd word om wie ik ben en waar ik me niet alleen voel, omdat die ander er ook is. En dat begint met 'gezien' worden. Gewoon zoals je bent.
Dat neem ik mee dit nieuwe schooljaar in voor alle leerlingen die op m'n pad komen. En voor alle patiënten die ik spreek tijdens mijn vrijwilligerswerk. Thuis. Ik hoop dat jij er ook minstens eentje hebt.
Reacties
Een reactie posten
Bedankt voor je reactie!