Mamma Share

Als er iets in je groeit, wat er niet hoort, wil je maar één ding: weg ermee en wel zo snel mogelijk. Helaas bleek dat iets ingewikkelder dan ik hoopte. Toch, na MRI en echo's die te weinig duidelijkheid gaven over de exacte grootte van de tumor, kreeg ik te horen dat ik eerst geopereerd zou worden. Op basis van de uitslag daarna, zou besloten worden of chemotherapie nog nodig zou zijn. Pffffff, ik was God zo ontzettend dankbaar dat het in deze volgorde ging! Na al die bezoekjes aan het ziekenhuis voelde Oncologie allang niet meer als 'eng'. Gek he.  Inmiddels hebben we steeds te maken met dezelfde arts (oncologisch chirurg) die echt wel heel erg aardig blijkt te zijn. En met dezelfde Mammacare-verpleegkundigen die echt wel heel erg lief zijn ❤.  Op woensdag 3 november zal ik geopereerd worden. Heel spannend vind ik dat. Het wordt een rigoureuze operatie. Alles weg aan beide kanten, zodat de kans dat de kanker terugkomt kleiner is. Als de tumor groter is dan een centimeter,...

Draag elkanders lasten... Het klinkt een beetje stichtelijk, maar wat hebben we dat mogen ervaren in de afgelopen tijd. Lieve familieleden, vrienden, ouders van vriendjes van onze kids, leerkrachten van school, werkgevers en collega's, maar ook onze twee kerkfamilies in Ede en Engeland (waar we in 2019 een half jaar woonden) en zoveel meer mensen leven met ons mee. Ons huis stroomt vol met kaartjes, appjes, bloemen, cadeautjes en gebeden. Ik had er nooit zo bij stil gestaan wat medeleven eigenlijk met je kan doen, totdat er iets met je gebeurt en je dat aan den lijve ondervindt...  In het begin vond ik het lastig om mensen te ontmoeten. Het was teveel en te emotioneel. Steeds opnieuw je verhaal vertellen met alle bijkomende emoties. Ik zag het gewoon niet zitten. Daarom gingen we elke dag wandelen. Even erop uit en even weg van huis. Vaak naar het water. Heerlijk. En als we dan weer thuis kwamen, stond er weer iets moois of liefs bij de achterdeur of zat de brievenbus weer vol. Op ...

Kanker. Mijn ergste nachtmerrie. Eigenlijk ben ik daar mijn hele leven al bang voor. Voor iets zó erg, dat je er dood aan kunt gaan... Een hypochonder noemde mijn moeder me altijd. Al snel bang dat er iets aan de hand is, wanneer ik eens iets voel of ontdek. Niet dat ik de deur bij de huisarts plat loop, dat niet. Maar in mijn hoofd spelen die vragen zich met enige regelmaat af. Nu was het anders. Ik had een knobbeltje ontdekt onder de douche. Maar toch... het voelde als een ontstoken kliertje. Op een of andere manier was ik er, vreemd genoeg, redelijk van overtuigd dat dit niks was. De huisarts dacht dat het een cyste was. Maar ze wilde me toch doorsturen naar de Mammapoli in het ziekenhuis. Voor de zekerheid. En ergens in mij begon dat ongeruste gevoel weer op te borrelen.  Op zondag had ik Kidzzing in onze kerk. Een kindermomentje met een lied aan het begin van de dienst.  Als lied van de maand had een van de kinderen gekozen voor het lied 'My lighthouse'. Dat is een ontzet...