Blog 2 - Draag elkanders lasten...

Draag elkanders lasten...
Het klinkt een beetje stichtelijk, maar wat hebben we dat mogen ervaren in de afgelopen tijd.
Lieve familieleden, vrienden, ouders van vriendjes van onze kids, leerkrachten van school, werkgevers en collega's, maar ook onze twee kerkfamilies in Ede en Engeland (waar we in 2019 een half jaar woonden) en zoveel meer mensen leven met ons mee. Ons huis stroomt vol met kaartjes, appjes, bloemen, cadeautjes en gebeden. Ik had er nooit zo bij stil gestaan wat medeleven eigenlijk met je kan doen, totdat er iets met je gebeurt en je dat aan den lijve ondervindt...

In het begin vond ik het lastig om mensen te ontmoeten. Het was teveel en te emotioneel. Steeds opnieuw je verhaal vertellen met alle bijkomende emoties. Ik zag het gewoon niet zitten. Daarom gingen we elke dag wandelen. Even erop uit en even weg van huis. Vaak naar het water. Heerlijk. En als we dan weer thuis kwamen, stond er weer iets moois of liefs bij de achterdeur of zat de brievenbus weer vol.

Op de dag van de diagnose heb ik 's avonds zoveel telefoontjes en appjes gepleegd en de dag daarna weer. Een groepsapp bood uitkomst om het allemaal een beetje in te perken, maar wat een zegeningen. We waren echt overweldigd. Ik realiseer me meer dan ooit hoe belangrijk medeleven is. Ik ben gelijk wat trouwer geworden in het sturen van kaartjes. Want kaartjes doen veel, hoor. Ik bewaar ze allemaal en plak ze in een groot, roze plakboek. Op internet heb ik een A4-postertje van Leo Heuvelman besteld met een gedicht en een vuurtoren voor op de voorkant. Heel toepasselijk 😊.

God is erbij. Dat merk ik echt, ook in het medeleven van andere mensen.

Copyrights: Houd vol - Leo Heuvelman, www.christelijkegedichten.com

Reacties

Populaire posts van deze blog

Blog 4 - Uw goedheid is altijd bij mij

En toen werd het 3 november, de dag van de operatie. Vanuit onze gemeente zou er tijdens mijn operatie een gebedsketting zijn, waardoor er dus de hele tijd voor me gebeden zou worden. Wauw. Dat vond ik zo ontzettend fijn en zo'n veilig idee! Ik had niet best geslapen, maar goed, dat was ook niet zo erg. De dag is bijzonder verlopen. Ik kan niet anders zeggen, dan dat het echt een dag met een gouden randje was. Bizar he? Ik had ook steeds een Opwekkingslied in mijn hoofd: de goedheid van God. Uw goedheid is altijd bij mij, is dag en nacht bij mij... We moesten al vroeg in het ziekenhuis zijn en werden door een vrijwilliger van de Johanniterorde (stond op haar badge) naar de afdeling gebracht, waar ik zou verblijven. Ik bleek een heel gezellige buurvrouw te hebben, die me wegwijs heeft gemaakt in het 'ziekenhuisleven'. We hebben heerlijk gekletst met elkaar. Dat alleen al was echt een zegen. Al snel bleek dat de operatie later zou zijn, dan gepland. Direct werd geregeld ...

Meer lezen

Blog 51: Kerkmuren

De 'gerehervormdepinksterbaptoliekenkerk' zei hij en hij keek me lachend aan. 'De wát?' We hadden zojuist een heel mooi gesprekje gehad over hoe zijn geloof zo lauw en gewoontjes was geworden. En dat als hij ging bidden hij bad om gemak en alles om het leven maar zo aangenaam mogelijk te maken. En toen werd hij ziek. En was hij zó aan het denken gezet. Het was weer bijzonder. Over hoe groot God is. Maar ook dat Hij graag op nummer 1 wil staan. Hij als onze maker, als onze Schepper en hoe oncomfortabel dat kan zijn. Want wij doen liever onze eigen zin. Over de zooi in de wereld. De ellende. Gods genade door het offer van Jezus. Hij had alles voor ons over. De eindtijd en het boek Openbaringen. Waar hij in had gelezen en op zoek was gegaan naar antwoorden. Toen vroeg hij naar welke kerk ik ging. En ik vroeg naar de zijne. Z'n antwoord was prachtig en alleszeggend: de gerehervormdepinksterbaptoliekenkerk. 'Zal ik het voor je opschrijven?' vroeg zijn vrouw ...

Meer lezen

Blog 52: lipofilling ronde 1

Eindelijk was daar mijn eerste lipofilling-operatie. Onderdeel van het reconstructietraject (AFT/BREAST trial) waar ik een poosje zoet mee ga zijn. Het is ongeveer 9 maanden na de eerste ontmoeting met de plastisch chirurg in Rijnstate. De wachttijd was lang, maar bewust. Ik had geen zin in gedoe tijdens de zomer dus we kozen expres voor september. Het kostte me heel wat hobbels, tranen en gesprekjes, voordat ik me aan dit nieuwe gebeuren over kon geven. Alles anders, nieuw, geen vertrouwd Ede en zeeën van tijd om je druk te maken. Niet mijn ding, zeg maar. Maar eindelijk, na een goed gesprek met een verpleegkundig specialist en een aantal babbels bij m'n eigen chirurg in Ede (waar zou ik zijn zonder die man), vele knipoogjes van Boven en de wetenschap, dat ik elk moment kon stoppen, omdat ik zelf bepaal of en hoe lang ik door zal gaan, ging de knop om. Terugkijkend kan ik niet anders zeggen, dan dat het goed was. Ik had weer mooie gesprekjes op de holding en op de OK werd i...

Meer lezen

Mamma Share

Zoeken in deze blog