Blog 2 - Draag elkanders lasten...

Draag elkanders lasten...
Het klinkt een beetje stichtelijk, maar wat hebben we dat mogen ervaren in de afgelopen tijd.
Lieve familieleden, vrienden, ouders van vriendjes van onze kids, leerkrachten van school, werkgevers en collega's, maar ook onze twee kerkfamilies in Ede en Engeland (waar we in 2019 een half jaar woonden) en zoveel meer mensen leven met ons mee. Ons huis stroomt vol met kaartjes, appjes, bloemen, cadeautjes en gebeden. Ik had er nooit zo bij stil gestaan wat medeleven eigenlijk met je kan doen, totdat er iets met je gebeurt en je dat aan den lijve ondervindt...

In het begin vond ik het lastig om mensen te ontmoeten. Het was teveel en te emotioneel. Steeds opnieuw je verhaal vertellen met alle bijkomende emoties. Ik zag het gewoon niet zitten. Daarom gingen we elke dag wandelen. Even erop uit en even weg van huis. Vaak naar het water. Heerlijk. En als we dan weer thuis kwamen, stond er weer iets moois of liefs bij de achterdeur of zat de brievenbus weer vol.

Op de dag van de diagnose heb ik 's avonds zoveel telefoontjes en appjes gepleegd en de dag daarna weer. Een groepsapp bood uitkomst om het allemaal een beetje in te perken, maar wat een zegeningen. We waren echt overweldigd. Ik realiseer me meer dan ooit hoe belangrijk medeleven is. Ik ben gelijk wat trouwer geworden in het sturen van kaartjes. Want kaartjes doen veel, hoor. Ik bewaar ze allemaal en plak ze in een groot, roze plakboek. Op internet heb ik een A4-postertje van Leo Heuvelman besteld met een gedicht en een vuurtoren voor op de voorkant. Heel toepasselijk 😊.

God is erbij. Dat merk ik echt, ook in het medeleven van andere mensen.

Copyrights: Houd vol - Leo Heuvelman, www.christelijkegedichten.com

Reacties

Populaire posts van deze blog

Blog 4 - Uw goedheid is altijd bij mij

En toen werd het 3 november, de dag van de operatie. Vanuit onze gemeente zou er tijdens mijn operatie een gebedsketting zijn, waardoor er dus de hele tijd voor me gebeden zou worden. Wauw. Dat vond ik zo ontzettend fijn en zo'n veilig idee! Ik had niet best geslapen, maar goed, dat was ook niet zo erg. De dag is bijzonder verlopen. Ik kan niet anders zeggen, dan dat het echt een dag met een gouden randje was. Bizar he? Ik had ook steeds een Opwekkingslied in mijn hoofd: de goedheid van God. Uw goedheid is altijd bij mij, is dag en nacht bij mij... We moesten al vroeg in het ziekenhuis zijn en werden door een vrijwilliger van de Johanniterorde (stond op haar badge) naar de afdeling gebracht, waar ik zou verblijven. Ik bleek een heel gezellige buurvrouw te hebben, die me wegwijs heeft gemaakt in het 'ziekenhuisleven'. We hebben heerlijk gekletst met elkaar. Dat alleen al was echt een zegen. Al snel bleek dat de operatie later zou zijn, dan gepland. Direct werd geregeld ...

Meer lezen

Blog 56: lipofilling ronde 3

O ef, zo romantisch... Maar liefst twee verhalen over getrouwde OK-medewerkers vorige week woensdag. Zit er toch een kern van waarheid in die ziekenhuisseries? Ja, ik heb wel vaker grappige gesprekjes op de operatiekamer. Waarschijnlijk de stress die eruit moet. Dat overvalt me elke keer weer als het zover is. Maar ik smulde ervan. Misschien ging ik daarom zonder tranen onder narcose. Ook ik ben namelijk dol op ziekenhuisseries. Het ging allemaal nogal snel dit keer. Ik werd twee weken van tevoren gebeld of ik kon op 21 mei, maar dan in Rijk van Nijmegen: een extern OK-complex, maar wel gewoon met 'mijn eigen' chirurg. Nou, daar zeg je natuurlijk geen 'nee' tegen. In elk geval zit ronde drie van m'n reconstructietraject er weer op. Gelukkig. Nooit m'n beste dagen, weet ik inmiddels. Hoewel ik bofte met de locatie, middenin het bos. Het gebouw bleek een oude, omgebouwde villa en de omgeving was al helemaal prachtig. Rustig, groen en afgelegen. Vanuit de hold...

Meer lezen

Blog 55: Life goes on

Het wordt wel juni waarschijnlijk voor lipofilling ronde 3. Juni. Geen april dus. Dat duurt nog heel lang. Garanties dat ik kan zwemmen in de zomervakantie heb ik dus ook niet. De ontsteking van een paar weken geleden is weg met dank aan de antibiotica en de chirurg was tevreden vanmorgen, maar ze wil het rust geven. 'Ik kan het maar 1 keer goed doen', zei ze. En ik vind het eigenlijk niet zo erg, geloof ik. Even een poosje rust. Hoop ik. Life goes on. Maandagmiddag kreeg ik m'n diploma van de incompany-opleiding van m'n werk. Echt een feestje. Trots. Vrijdag trouwt m'n schoonzusje en zijn we ceremoniemeesters. Nog een feestje. Dinsdag heb ik m'n halfjaarlijkse controle. Even bijpraten met m'n grote vriend. Ook een feestje. Ja echt. Dus eigenlijk wil ik gewoon dankbaar zijn. Vanmorgen toen ik naar de auto liep, zag ik een regenboog. En het raakte me. Want dat was heel lang geleden. In m'n hoofd, maar ook in de lucht. Hoop. Trouw. Rust. Het is maar op 1...

Meer lezen

Mamma Share

Zoeken in deze blog