Blog 1 - De diagnose

Kanker. Mijn ergste nachtmerrie.
Eigenlijk ben ik daar mijn hele leven al bang voor. Voor iets zó erg, dat je er dood aan kunt gaan... Een hypochonder noemde mijn moeder me altijd. Al snel bang dat er iets aan de hand is, wanneer ik eens iets voel of ontdek. Niet dat ik de deur bij de huisarts plat loop, dat niet. Maar in mijn hoofd spelen die vragen zich met enige regelmaat af. Nu was het anders. Ik had een knobbeltje ontdekt onder de douche. Maar toch... het voelde als een ontstoken kliertje. Op een of andere manier was ik er, vreemd genoeg, redelijk van overtuigd dat dit niks was. De huisarts dacht dat het een cyste was. Maar ze wilde me toch doorsturen naar de Mammapoli in het ziekenhuis. Voor de zekerheid. En ergens in mij begon dat ongeruste gevoel weer op te borrelen. 

Op zondag had ik Kidzzing in onze kerk. Een kindermomentje met een lied aan het begin van de dienst. 

Als lied van de maand had een van de kinderen gekozen voor het lied 'My lighthouse'. Dat is een ontzettend mooi lied, maar we zouden hem deels in het Nederlands aanleren, zodat ook de kleine kinderen het konden begrijpen. Ik hoorde mezelf praten: God is ons licht, welke stormen er ook komen. Hij is erbij! 'U bent de rust als het stormt op zee'. En diep van binnen zat dat ongeruste gevoel, want wat als...

Op de Mammapoli

Op dinsdag moest ik naar de Mammapoli van het ziekenhuis in Ede. Ik ging alleen. Dat kon best. 

Op naar de afdeling Oncologie. Dat is niet zo'n prettig gevoel, kan ik je zeggen. Oncologie. Het woord alleen al gaf me rillingen.... Het eerste wat ik tegenkwam, was een enorme banner. 'Voeding en Kanker' stond er met koeienletters op. Right in your face. Lekkere binnenkomer. Een Mammacare-verpleegkundige ving me op voor lichamelijk onderzoek en legde uit wat er ging gebeuren. Mammacare. Grappig. Ik dacht dat het zoiets liefs als 'zorg voor moeders' betekende. Maar nee, natuurlijk niet. Mamma met dubbel 'm' betekent 'borst'. Dus. 

Na de mammografie en echo bleek, dat er een biopt genomen moest worden. Toen gingen alle alarmbellen af. Een biopt nemen ze alleen als ze het niet zeker weten. De radioloog vertelde me dat het geen cyste was.

Een paar uur later kwam ik terug met mijn man en hoorden we wat het dan wel was... 

Borstkanker

Ik zal dat moment nooit vergeten. Aan het einde van de middag liepen we de afdeling weer op. Het was heel rustig. En daar stonden ze ons op te wachten. Drie man sterk. Op een rijtje. Twee verpleegkundigen en een arts met een ernstig hoofd en een bruin brilletje. Dan weet je het al. Foute boel... Ik probeerde nog een soort van bijdehante opmerking te maken: 'Is het een slecht teken dat jullie hier met z'n drieën zijn?'

Ik kreeg een, voor mijn idee, vrij chagrijnig antwoord van de arts: 'Ik kan nu wel een sprookje op gaan hangen, maar het is gewoon niet goed'. 

Van tevoren had ik bedacht hoe ik zou reageren als het slecht nieuws zou zijn. Misschien zou ik wel flauwvallen of keihard gaan huilen. Hoe ik nu reageerde, was in elk geval anders dan ik had verwacht.
Ik was zó rustig. Misschien was het een soort shocktoestand. Ik zei tegen Jan Paul, dat ik zijn hand vast wilde houden. Dat deed hij. En toen stak de arts van wal. Ik onderbrak hem met de opmerking: 'Betekent dit nu dus, dat ik officieel borstkanker heb?' Toen volgde er een heel relaas aan mogelijke soorten borstkanker, mogelijke behandelingen, tekeningetjes en kriebelige letters. Ik ging de malle molen in.

Thuisgekomen vertelde we het mijn ouders en onze kinderen, die bij hen waren. Mijn ouders wonen naast ons en wonderlijk genoeg, was mijn moeder drie weken geleden gestopt met werken. Ik was er direct van overtuigd: dit heeft God van tevoren al voor ons geregeld... Oma kan altijd oppassen. Hoe bijzonder. 

Deze hele periode ben ik heel rustig gebleven. Ik ben niet in paniek geraakt. Ik ben niet bang geworden. Iedereen die het zag, verbaasde zich erover. Ik ben een stresskip in het kwadraat, maar nu... God gaf me de rust om alles per dag te bekijken en te parkeren wat nog moest komen. Ik herkende mezelf niet terug. 

'U bent de rust, als het stormt op zee'. Onze groepsapp hebben we ook zo genoemd. Het is mijn lijflied geworden. 'My lighthouse' (Rend Collective).