Mamma Share

Deze week ben ik echt een beetje aan het landen. Blijkbaar was dat nog niet gebeurd. Ook ik heb er nu een punt achter gezet na het afsluitende gesprek van dinsdag. 'Je moet weer gaan leven, weer lekker voor de klas gaan en niet meer in dit ******ziekenhuis terugkomen.' Heldere woorden van m'n chirurg. Daar ontbreekt het ook nooit aan bij hem. 'Een soort papa, dat heb je dan nodig' noemde een Toon Hermans-vrijwilliger hem. Het was een fijn gesprek. Wat ga ik die man missen. Dus nu is het echt over en voorbij. En ik merk, dat ik behoefte heb aan veiligheid. Alsof je balanceert over een smalle rand, vlakbij de afgrond. Doen alsof er geen gapend ravijn is. Gewoon afleiding zoeken. Alles weer oppakken. Best wel lastig. Het is geen onwil, want ik wil graag. Maar dat onveilige, onrustige gevoel is zo naar. Toen lazen we Psalm 131 na het eten. Zo mooi.  Ik voel me veilig bij U, zoals een kind in de armen van zijn moeder. En ik kwam nog meer teksten tegen over God als Vader ...

Blessed. Weer zo'n woord wat ik in het Engels mooier vind dan in het Nederlands.  Maar als ik een woord zou moeten kiezen om het afgelopen half jaar samen te vatten, zou dat het zijn. Als ik dan toch kanker moest krijgen, dan maar op deze manier...  Ik voel me een gezegend mens, dat dit hele traject zo mocht verlopen. Dat Jan Paul er altijd voor me was. We hebben het echt samen gedaan.  Ook al beleven we het elk op een andere manier. Dat geeft niet.   Er speelt zoveel door mijn hoofd. Een beetje chaos eigenlijk. Hoe ga ik afsluiten? Hoe ga ik dit halve jaar beëindigen?  En ga ik door met bloggen? Dat weet ik nog niet.   Maar waar sluit je iets vaak mee af? Met bedankjes, toch?  Dat gaan we doen. Morgen trakteren we op de Dagbehandeling.  Met een echte Barneveldse lekkernij. En kaartjes. Natuurlijk.  En misschien wel met wat knuffels. Of tranen. Wie weet.  En dan ook een dankjewel voor jullie, die dit wilden lezen. Of die meelee...

Gisteren zat ik op de Dagbehandeling aan de chemo, toen ik een bijzonder geluid hoorde. Iets wat ik nog nooit op de Dagbehandeling had gehoord en wat je daar ook eigenlijk niet wílt horen. Het was een huilende baby. Echt nog een kleintje. Dat hoorde ik gelijk. Ik kon mijn oren niet geloven en besloot 'naar de wc' te gaan om even te checken. Direct achter mij bleek een heel jong stelletje te zitten met een baby van zes weken oud. Mama had kanker. Tijdens de zwangerschap ontdekt. Ze gaf haar dochtertje de fles terwijl ze aan het infuus zat. Ze had net zo'n mutsje op als ik. Een twintiger, heel positief en de prognose ook. Gelukkig. Maar het trof me enorm en ik voelde me gelijk bejaard. Relativeren. Op zo'n moment vind ik dat niet meer zo moeilijk. En dankbaar zijn is een eitje.  Aan het einde van dit kanker-halve-jaar ben ik aan het terugkijken. De tijd is zo snel gegaan. Er is erg veel gebeurd, gevoeld, gedaan en wat ben ik dankbaar voor hoe alles verlopen is. Ik was er ...