Mamma Share

Dit is Gijs. Of eigenlijk Jos.  Zo heette hij vorig jaar twee weken toen ik op een nieuwe school begon met het geven van vormingsonderwijs aan drie kleutergroepen, samen met een collega. Kinderen zijn dol op knuffels. Onze kinderen ook. Maar toen werd ik ziek. Jos ging met me mee. Hij werd weer Gijs. Want die naam vind ik toch beter passen. Vraag me niet waarom. Gijs kreeg ik 8 jaar geleden van m'n ouders toen we net zwanger waren. Helaas liep het na 6 weken al uit op een miskraam. Maar Gijs bleef. Op onze slaapkamer. Soms aan het voeteneind. Soms op het nachtkastje. En tegenwoordig in mijn armen. Want ik heb wat met knuffels. Iemand even vasthouden, troosten, huggen, knuffelen. Ik houd ervan.  Maar het kan niet altijd. Het mocht ook niet altijd. Naar.  Je kent vast dat onderzoek wel wat ooit plaats vond met baby's. Ze werden verzorgd maar bij wijze van experiment niet aangeraakt. Ze gingen dood... Want aanraking is zo belangrijk.  Veilig Dat is dus wat ik soms mis i...

Op tweede Pinksterdag zaten we op de fiets.  De weersverwachting was beroerd. De vooruitzichten nat.  We gingen gewoon, want thuis zitten vonden we geen optie.  Lekker erop uit. We parkeerden in Bunnik en haalden de fietsen van de auto.  Op weg naar Utrecht om te gaan waterfietsen. Hahaha. En water was er. In overvloed. De laatste tijd zie ik het voor me. Ik word er niet eens bang van. Nou ja. Soms wel. Maar het gebeurt in mijn hoofd. Ik zit in de wachtkamer op Oncologie voor controle en we mogen naar binnen. Weer zie ik dat hoofd met dat bruine brilletje. Hij kijkt ernstig. Foute boel. Niks meer aan te doen. Ik barst in tranen uit. Terminaal. Einde verhaal. M'n kinderen en m'n vent… Hoe gaan ze dat ooit redden zonder mij... Als ik maar wel in mijn tuinbroek word begraven. Drie jaar geleden kocht ik in Engeland twee 'Mummy and me-boeken'. Bedoeld om ooit eens als mooi plakboek met herinneringen te vullen voor de kinderen. Nooit wat mee gedaan natuurlijk. Van die leu...

Anders. Altijd net ff anders dan anderen. Ken je dat gevoel? Niet 'doorsnee'. Niet 'normaal'. Soms voelt dat niet fijn. Want als je je zo voelt, heb je jezelf dus vergeleken met anderen... Triple negatief als je 37 bent, eerst een operatie, alles weg, geen reconstructie, geen hekel hebben aan het ziekenhuis, blijven hardlopen en 7 weken na de laatste chemo starten met vrijwilligerswerk in het ziekenhuis. Koekkoek. Een beetje raar. Anders. Niet doorsnee. Zucht. Doorsnee of gemiddeld.... Bestaat dat überhaupt?  Wat ik de afgelopen maanden heb geleerd, is dat iedereen anders is. Zo hey, wat een ontdekking. Maar ik bedoel echt anders. Uniek. En dat wist ik altijd al wel. Natuurlijk. Maar het is gezakt van mijn hoofd naar mijn hart. Ik kan er nu beter mee omgaan. En het beter accepteren. Want iedereen is anders. Iedereen leeft, voelt, doet en is op een andere manier. En dat is prima. 'Wees maar gewoon jezelf. Er zijn al zoveel anderen.' Mooie quote van Loesje. Al zou...