Doorgaan naar hoofdcontent

Blog 28 - Knuffel

Dit is Gijs. Of eigenlijk Jos. 
Zo heette hij vorig jaar twee weken toen ik op een nieuwe school begon met het geven van vormingsonderwijs aan drie kleutergroepen, samen met een collega. Kinderen zijn dol op knuffels. Onze kinderen ook. Maar toen werd ik ziek. Jos ging met me mee. Hij werd weer Gijs. Want die naam vind ik toch beter passen. Vraag me niet waarom. Gijs kreeg ik 8 jaar geleden van m'n ouders toen we net zwanger waren. Helaas liep het na 6 weken al uit op een miskraam. Maar Gijs bleef. Op onze slaapkamer. Soms aan het voeteneind. Soms op het nachtkastje. En tegenwoordig in mijn armen. Want ik heb wat met knuffels. Iemand even vasthouden, troosten, huggen, knuffelen. Ik houd ervan. Maar het kan niet altijd. Het mocht ook niet altijd. Naar. 

Je kent vast dat onderzoek wel wat ooit plaats vond met baby's. Ze werden verzorgd maar bij wijze van experiment niet aangeraakt. Ze gingen dood... Want aanraking is zo belangrijk. 

Veilig
Dat is dus wat ik soms mis in m'n geloof. Dan wil ik zo graag een knuffel. Van Hem. Even. Omdat ik niet alleen graag knuffels uitdeel, maar ze ook zelf zo hard nodig heb. Van mijn vent dan. Natuurlijk. Maar nu, juist nu, als het soms even lastig is ook. Het liefst van Hem, omdat ik weet dat ik dan écht veilig ben. En nee, God is geen knuffelbeer. Dat weet ik. Maar wel veilig. Echt veilig. En vol liefde.
Op de Dagbehandeling heb ik het ook wel eens gedaan. Bij een afscheid van twee verpleegkundigen. Maar ja. Je moet er toch mee uitkijken in het ziekenhuis, zeggen ze. Ik kan moeilijk iedereen om z'n nek vliegen. Ze schrikken zich rot. Het hoort niet. Stiekem wel jammer eigenlijk. 

Mijn oma had vroeger een lievelingslied. 'Veilig in Jezus' armen'. Het staat ook wel eens op grafstenen.
En er is een kinderliedje van. Ik vind dat zo ontzettend mooi. 
Een paar maanden geleden lag ik een keer in bed te huilen. Toen vroeg ik God of Hij m'n hand niet even wilde vasthouden. Om te laten weten dat Hij er echt was. Ik kreeg het liedje 'Veilig, veilig, veilig rustend in Uw armen, Heer' in m'n hoofd. Het was een antwoord en ik vond het zo bijzonder. Want in Zijn armen is nog dichterbij dan alleen Zijn hand vasthouden...

Dus hoe dat dan precies zit? Ik denk dat we de kracht van een knuffel niet moeten onderschatten. Die kan enorm zijn. Ook al voelt niet iedereen zich er comfortabel bij. Soms mogen we Gods armen zijn, denk ik. Want soms hoef je niks te zeggen en is een knuffel al genoeg. Dus, wil je er eentje? Kom hem maar halen bij me. Free hugs voor jou. Anytime.




Reacties

Populaire posts van deze blog

Blog 4 - Uw goedheid is altijd bij mij

En toen werd het 3 november, de dag van de operatie. Vanuit onze gemeente zou er tijdens mijn operatie een gebedsketting zijn, waardoor er dus de hele tijd voor me gebeden zou worden. Wauw. Dat vond ik zo ontzettend fijn en zo'n veilig idee! Ik had niet best geslapen, maar goed, dat was ook niet zo erg. De dag is bijzonder verlopen. Ik kan niet anders zeggen, dan dat het echt een dag met een gouden randje was. Bizar he? Ik had ook steeds een Opwekkingslied in mijn hoofd: de goedheid van God.  Uw goedheid is altijd bij mij, is dag en nacht bij mij...  We moesten al vroeg in het ziekenhuis zijn en werden door een vrijwilliger van de Johanniterorde (stond op haar badge) naar de afdeling gebracht, waar ik zou verblijven. Ik bleek een heel gezellige buurvrouw te hebben, die me wegwijs heeft gemaakt in het 'ziekenhuisleven'. We hebben heerlijk gekletst met elkaar. Dat alleen al was echt een zegen.  Al snel bleek dat de operatie later zou zijn, dan gepland. Direct werd geregeld ...

Blog 51: Kerkmuren

De 'gerehervormdepinksterbaptoliekenkerk' zei hij en hij keek me lachend aan.  'De wát?' We hadden zojuist een heel mooi gesprekje gehad over hoe zijn geloof zo lauw en gewoontjes was geworden. En dat als hij ging bidden hij bad om gemak en alles om het leven maar zo aangenaam mogelijk te maken.  En toen werd hij ziek. En was hij zó aan het denken gezet.  Het was weer bijzonder. Over hoe groot God is. Maar ook dat Hij graag op nummer 1 wil staan. Hij als onze maker, als onze Schepper en hoe oncomfortabel dat kan zijn. Want wij doen liever onze eigen zin. Over de zooi in de wereld. De ellende. Gods genade door het offer van Jezus. Hij had alles voor ons over. De eindtijd en het boek Openbaringen. Waar hij in had gelezen en op zoek was gegaan naar antwoorden. Toen vroeg hij naar welke kerk ik ging. En ik vroeg naar de zijne. Z'n antwoord was prachtig en alleszeggend: de gerehervormdepinksterbaptoliekenkerk.  'Zal ik het voor je opschrijven?' vroeg zijn vrouw ...

Blog 52: lipofilling ronde 1

Eindelijk was daar mijn eerste lipofilling-operatie. Onderdeel van het reconstructietraject (AFT/BREAST trial) waar ik een poosje zoet mee ga zijn. Het is ongeveer 9 maanden na de eerste ontmoeting met de plastisch chirurg in Rijnstate. De wachttijd was lang, maar bewust. Ik had geen zin in gedoe tijdens de zomer dus we kozen expres voor september.  Het kostte me heel wat hobbels, tranen en gesprekjes, voordat ik me aan dit nieuwe gebeuren over kon geven.  Alles anders, nieuw, geen vertrouwd Ede en zeeën van tijd om je druk te maken. Niet mijn ding, zeg maar. Maar eindelijk, na een goed gesprek met een verpleegkundig specialist en een aantal babbels bij m'n eigen chirurg in Ede (waar zou ik zijn zonder die man), vele knipoogjes van Boven en de wetenschap, dat ik elk moment kon stoppen, omdat ik zelf bepaal of en hoe lang ik door zal gaan, ging de knop om. Terugkijkend kan ik niet anders zeggen, dan dat het goed was. Ik had weer mooie gesprekjes op de holding en op de OK werd i...