Dit is Gijs. Of eigenlijk Jos.
Zo heette hij vorig jaar twee weken toen ik op een nieuwe school begon met het geven van vormingsonderwijs aan drie kleutergroepen, samen met een collega. Kinderen zijn dol op knuffels. Onze kinderen ook. Maar toen werd ik ziek. Jos ging met me mee. Hij werd weer Gijs. Want die naam vind ik toch beter passen. Vraag me niet waarom. Gijs kreeg ik 8 jaar geleden van m'n ouders toen we net zwanger waren. Helaas liep het na 6 weken al uit op een miskraam. Maar Gijs bleef. Op onze slaapkamer. Soms aan het voeteneind. Soms op het nachtkastje. En tegenwoordig in mijn armen. Want ik heb wat met knuffels. Iemand even vasthouden, troosten, huggen, knuffelen. Ik houd ervan. Maar het kan niet altijd. Het mocht ook niet altijd. Naar.
Je kent vast dat onderzoek wel wat ooit plaats vond met baby's. Ze werden verzorgd maar bij wijze van experiment niet aangeraakt. Ze gingen dood... Want aanraking is zo belangrijk.
Veilig
Dat is dus wat ik soms mis in m'n geloof. Dan wil ik zo graag een knuffel. Van Hem. Even. Omdat ik niet alleen graag knuffels uitdeel, maar ze ook zelf zo hard nodig heb. Van mijn vent dan. Natuurlijk. Maar nu, juist nu, als het soms even lastig is ook. Het liefst van Hem, omdat ik weet dat ik dan écht veilig ben. En nee, God is geen knuffelbeer. Dat weet ik. Maar wel veilig. Echt veilig. En vol liefde.
Op de Dagbehandeling heb ik het ook wel eens gedaan. Bij een afscheid van twee verpleegkundigen. Maar ja. Je moet er toch mee uitkijken in het ziekenhuis, zeggen ze. Ik kan moeilijk iedereen om z'n nek vliegen. Ze schrikken zich rot. Het hoort niet. Stiekem wel jammer eigenlijk.
Mijn oma had vroeger een lievelingslied. 'Veilig in Jezus' armen'. Het staat ook wel eens op grafstenen.
En er is een kinderliedje van. Ik vind dat zo ontzettend mooi.
Een paar maanden geleden lag ik een keer in bed te huilen. Toen vroeg ik God of Hij m'n hand niet even wilde vasthouden. Om te laten weten dat Hij er echt was. Ik kreeg het liedje 'Veilig, veilig, veilig rustend in Uw armen, Heer' in m'n hoofd. Het was een antwoord en ik vond het zo bijzonder. Want in Zijn armen is nog dichterbij dan alleen Zijn hand vasthouden...
Dus hoe dat dan precies zit? Ik denk dat we de kracht van een knuffel niet moeten onderschatten. Die kan enorm zijn. Ook al voelt niet iedereen zich er comfortabel bij. Soms mogen we Gods armen zijn, denk ik. Want soms hoef je niks te zeggen en is een knuffel al genoeg. Dus, wil je er eentje? Kom hem maar halen bij me. Free hugs voor jou. Anytime.
Reacties
Een reactie posten
Bedankt voor je reactie!