Blog 43 - Nieuwjaarswens

Ik kreeg hem op een boekenlegger in groep 6.
Lang geleden, toen ik 10 jaar was.
Mijn meester ging trouwen en verhuizen. 
Hij nam afscheid en gaf elk van zijn leerlingen een boekenlegger.
O, wat vond ik het verschrikkelijk, dat hij wegging. 
Ik herinner me, dat ik dapper mijn tranen weg slikte, toen we hem een hand gingen geven. Want ik ging natuurlijk echt niet huilen. Zo leerde ik dit gedicht kennen. 
Later schreef ik hem over op een kaart voor een andere meester.
Een zieke meester, die uiteindelijk overleed. 
Ik vond het gedicht wel mooi voor hem. Kinderlijk naïef? 
Maar hij had het gewaardeerd, hoorde ik later. 
Toen kwam de tekst langs in liedjes. 
Want hij was natuurlijk op muziek gezet. En twee jaar geleden kreeg ik hem op een houten plank.
Als hart onder de riem.

Ondanks alle zegeningen en successen van een jaar in gezondheid werken op diverse scholen en twee goede halfjaarlijkse controles en genieten van vakanties en het leven als gezin, vond ik het pittig. 
Ik vond 2023 een lastig jaar.
Misschien juist, omdat alles weer 'gewoon' was en ik het leven niet meer als 'gewoon' zie. 
Omdat ik nog steeds worstel met veiligheid en houvast. 

Het is zo'n mooie vraag in mijn werk als vormingsdocent. 
Wat is jouw houvast? Waar voel jij je veilig? Zo basaal. Fundamenteel. 
Deze tekst is mijn antwoord. 
Niet omdat ik het zo ervaar. 
Maar omdat ik geloof, dat het zo is. 

Dat wens ik je toe. 
Houvast. 
Ook als je het niet voelt.
Dat je toch weet, dat het er is.