Blog 44 - Ik voel, ik voel wat jij niet voelt...

Ik voel, ik voel wat jij niet voelt en het is...

Lastig hoor. Gevoel. Hoe leg je dat uit? 

In de zomer genoten wij van drie weken even helemaal weg. 
Het was een natte, relatief koude, maar heerlijke vakantie in eigen land.
Friesland. En o, wat was het daar mooi. Genieten op het water en samen mooie plekjes ontdekken.
Ondanks het gemis van zomerse warmte, waren het superweken en hopen we volgend jaar weer terug te komen op deze mooie plek. We hebben gelijk weer geboekt!
Een kleine flashback naar de laatste vakantieweek...

'Aan het einde van de vakantie was ineens de angst weer even terug. Ik heb er weinig last van, maar soms is er een trigger of een klacht. Dan wil ik keihard naar Ede rennen voor een gesprek en een scan of wat dan ook. Niet gek en ook niet handig als je op vakantie bent, wel vervelend... Vandaag bezochten we Sneek en stond ik in een heel rustig straatje voor een winkel te wachten met de hond, terwijl de rest binnen was. Komt er ineens een vrouw naar me toelopen die me een kaartje geeft... Ik vond het zó bijzonder... God bemoedigt me altijd weer, als ik maar naar Hem toe ga. En nee, dat betekent niet, dat de kanker weg blijft. Of dat er geen moeilijke, verdrietige dingen kunnen gebeuren. Maar het betekent wel, dat Hij erbij is. Boven ALLES staat. Hij laat me nooit los. Hij weet het al. HIJ IS. ❤️‍🩹 ALTIJD. ❤️‍🔥'

Hoe het afliep?

Na een paar dagen belde ik in tranen naar Oncologie, waar ik een poli-assistent aan de lijn kreeg, die ik gelukkig kende. Ze plande me in en ik mocht snel na onze vakantie langskomen. 
Die ochtend had ik ook vrijwilligerswerk als gastvrouw. Niet heel praktisch, want dan zit je zelf niet zo rustig, maar ik werd al eerder geroepen, dus de spanning was van korte duur. Na m'n verhaal kreeg ik gelijk een doorverwijzing voor een onderzoek en een foto. Dat gevoel dat je serieus wordt genomen, is echt zo belangrijk. Met een dikke knuffel-voor-één-keer waar ik maar gewoon om heb gevraagd, omdat ik het echt even nodig had, verliet ik opgelucht de spreekkamer. Alle uitslagen bleken vervolgens goed en dat was zo'n enorme geruststelling.

Zo kwam alles op z'n pootjes terecht. En dat stemt me alleen maar superdankbaar. Want garanties zijn er nog steeds niet. En de angst zal af en toe de kop op blijven steken. Dat weet ik. De korte lijntjes met Ede zijn daarom ontzettend fijn. En de lijntjes met Boven het belangrijkst van allemaal...