Blog 46: Luisteren

 LUISTEREN

Al een aantal weken ben ik op mijn werk bezig met het thema 'AU'.
Een thema wat enorm aan blijkt te spreken. Elke week kom ik verkleed als dokter de klassen binnen en neem ik een voorwerp mee wat past bij de les van die dag. Zo grappig om te merken wat zo'n witte jas doet. Ik kan niet ontkennen, dat ik er zelf ook wat gevoelig voor ben geworden, maar het is hilarisch om te zien wat het met kinderen doet. Omdat ik ook mijn badge van het ziekenhuis aan mijn (gratis via Facebook van een lieve gepensioneerde verpleegkundige verkregen) zorgjasje hang, ziet het er nog echter uit! 
Afgelopen week begon ik op een andere school binnen de carrousel waar ik op woensdag lesgeef.

De eerste les ging over 'luisteren'. De stethoscoop die ik mee had, blijkt keer op keer een enorme aantrekkingskracht op de leerlingen te hebben. Ze willen allemaal dolgraag uitproberen hoe het werkt. Of het nu groep 3 of groep 8 is. 

Vind jij het fijn als iemand even de tijd voor je neemt om te luisteren naar jou als je pijn hebt? En hoe zit dat dan? We oefenden in tweetallen met 'luisterkaartjes' in plaats van 'praatkaartjes'. Hoe kun je aan je houding laten zien, dat je aandacht hebt voor een ander? En wie kan het best naar jou luisteren, als jij het moeilijk hebt? Er kwamen mooie gesprekjes voorbij. 

Ook Gijs, het konijn dat elke week met me meegaat en iets meeneemt in groep 3, werd weer vol enthousiasme ontvangen.
Hij nam verkleedkleren mee, zodat hij, net als ik, een dokter kon zijn. Maar gelukkig hoef je geen dokter te zijn, om goed te kunnen luisteren :-).

In het Bijbelverhaal wat volgde, brachten mensen een doofstomme man bij Jezus. Hij had dan misschien geen pijn van buiten, ondanks zijn handicap, maar wél pijn van binnen. Wat moet hij zich zich alleen hebben gevoeld. En onbegrepen. Niet kunnen horen of praten... 
Jezus nam hem apart, weg van alle nieuwsgierige ogen en had echt even tijd voor hem. De man werd zelfs genezen. 

Vorige week had ik een aantal bijzondere gesprekjes op Oncologie. Dat is er niet altijd, maar soms wel. En toen zelfs in meervoud. Er was herkenning, bemoediging, een luisterend oor, begrip en zelfs een dikke knuffel. En dat helpt. Want het heelt. Niet van buiten, helaas... Maar wel van binnen. En het was zó fijn. Delen is helen. M'n hart stroomde over... Hoewel ik zowel letterlijk als figuurlijk tijd nodig had om bij te komen 's middags, kijk ik er met een dankbaar gevoel op terug. En ja, ik heb vast en zeker makkelijk praten. In zowel m'n werk als vormingsdocent als m'n vrijwilligerswerk als gastvrouw heb ik daar de tijd voor. Kom ik daar juist voor. Maar toch. Het hoeft niet groot te zijn. Echt niet. Het kan zo eenvoudig zijn om even een praatje te maken, als iemand dat wil. Het verbindt en het heelt. 

Ik hoop dat je ook zelf de kracht van een luisterend oor hebt mogen ervaren. En anders kun je beginnen, door er eentje te zijn.