Blog 47: Rust en vrede

Rust en ontspanning...

Nee, ik heb het niet over de Voorjaarsvakantie die net weer is afgelopen. 

Ik bedoelde eigenlijk de sfeer van de condoleance waar ik net vandaan kom.

Vrede. Dat moet er ook nog bij overigens. 

Het was bijzonder. Zoals het steeds bijzonder is geweest. 

'Ken je me nog?' vroeg ik aan de oudste zoon in de rij, terwijl ik hem een hand gaf.

Aarzelend keek hij me aan. 

'Marloes', zei ik. 

'Oooo', grijnsde hij. 'Wij zouden gaan trouwen.' 

Ik lachte hardop. 'Ja, in groep 3! '

Hardop lachen in de condoleancerij... niet zo gepast.

Maar ik weet dat niemand het erg vond. Er klonk herhaaldelijk gelach. En er waren knuffels.
Zoveel knuffels. 

Vanachter de preekstoel keek ze glimlachend op ons neer via het grote projectiescherm. Een echte in memoriam-foto. Maar zo mooi. Veel te jong. Ze had m'n moeder kunnen zijn. Een lotgenoot. Met na 6 jaar toch uitzaaiingen. 

Maar er ging iets vanuit. Nog steeds.

Rust. Vrede. Vertrouwen. Echt waar.

Hoe dat kan?

Omdat ze allemaal weten, dat het goed is.

Ze is bij God. Ze ging vol vertrouwen naar Hem toe.

En al die tijd wisten ze dat.  

Ik weet dat het moeilijk was. Ik kwam ze een keer tegen op Oncologie, voor een uitslag. Maar toch, toch was het goed. 

Jaloersmakend.

Als je zo je sterven tegemoet kunt zien. 

Ik word er een beetje emo van, als ik dat zo zie en ervaar. En dat mag. Maar wat een hoop heb je dan.
Dat het goed is. 

Echt goed. En dat je weet, dat je elkaar terug zult zien. Op een dag.

Maar zover is het nog niet. Al kan ik nooit meer naar een condoleance zonder aan mezelf te denken.

God blijft en voorziet. Altijd. Ook voor mij.

En nu wil ik het liefst een potje janken.