Blog 53: Lipofilling ronde 2

Een foto van toen ik me nog heel stoer voelde, vóór de OK...

'Nu ga ik gauw weg, want anders ga ik meehuilen', zei ze. 
De chirurg kwam even kijken, net op het moment dat ik er niet op z'n florissantst bij zat en m'n verbanden werden gewisseld op zaal. Ná de operatie. Toen ze zei, dat ze trots op me was, trok ze me het fragiele randje over waar ik de hele tijd na de operatie al op balanceerde. Ik huil me suf na narcose. Alle stress, waar ik me niet van bewust ben, komt er dan uit blijkbaar. Maar goed. Na 3 bouillonnetjes en een boterham voelde ik me steeds beter. Niet flauw gevallen dit keer. Hoera. 

Ik kwam vanmorgen op een 6-persoons zaal ipv 1-persoonskamer, zoals de vorige keer, dus JP mocht eigenlijk niet blijven. Dat trok ik niet zo best, merkte ik.

Dan zou ik dus alleen zijn... Maar ineens bedacht ik, dat ik nooit alleen ben en ik stelde me voor hoe Jezus gewoon bij m'n bed stond. Maar ik merk, dat ik fysieke nabijheid toch erg belangrijk vind op zo'n dag.... Met JP lukte het toch. Hij zou blijven tot de verpleegkundige hem weg zou sturen. Maar dat deed ze niet. We zaten achter het gordijn, dat hij dicht had getrokken, omdat ik daar zo open en bloot lag met m'n popcornschalen. Ik schaam me rot met die dingen, maar ze mogen er op de OK pas af. En zo vertrok hij precies op het moment, dat ik werd gehaald om naar de holding te gaan. Zo fijn.

Dit keer moest ik vragen om muziek, maar ik deed het wél en het mocht. Goodness of God. Het lied wat de hele dag in m'n hoofd zat tijdens m'n operatie 3 jaar geleden. Ik denk dat ik er 2 tranen en 6 hele seconden van kon genieten, toen was ik onder zeil.

Na de OK, toen ik een mental breakdown had, lieten ze JP op de recovery komen. Zo lief.

Dus we hebben weer aardig wat protocollen overtreden vandaag. Maar ik ben thuis en zit op de bank en ben zoooo blij dat 't er voorlopig weer ff op zit qua operatie. Toch weer een positieve ervaring, ondanks alles.