Mamma Share

'Je wordt kaal. Maar bij jou groeit het weer aan, bij hem (wijzend naar Jan Paul) niet!' Dat was het laatste grapje van onze arts, aan het einde van ons uitslag-gesprek. Toen vond ik het niet zo leuk, maar nu kan ik er hard om lachen. En gelukkig maar. Maar dat ging niet zonder slag of stoot. Ik vond het zo'n vreselijk idee om kaal te worden. Ik heb altijd lang haar gehad en droeg het vrijwel dagelijks met een scheve vlecht over mijn schouder. Het idee dat allemaal kwijt te raken, vond ik verschrikkelijk. Gelukkig kreeg ik via een lotgenootje een gouden tip. Zo kwam ik terecht bij Toupim, een bedrijf in Amsterdam dat eigen-haarbanden maakt. Ze hebben er zelfs patent op en zijn de enigen in de EU die dit doen. WAUW. Uiterlijk in de week na je eerste chemo moet je je haar afknippen. Ja, dat was wel even slikken… Al het haar dat je inlevert, wordt vervolgens verwerkt in je eigen haarband. Met een mutsje krijg je dit weer terug en zo kun je je eigen haar blijven dragen. Ik was...

Als mama ziek is... Ja, wat doe je dan als ouders? We vonden het heel erg moeilijk.  Onze oudste, een gevoelige dame van 9 jaar, reageerde heftig toen ze hoorde dat ik borstkanker had. Ze moest heel hard huilen en was gelijk bang dat ze mama kwijt zou raken. Onze jongste was toen 6. Hij begreep er niets van. Hij zag papa en mama en opa en oma huilen. Waarom? Later ging hij allerlei plastische vragen stellen. Of maakte hij ineens een opmerking over mijn ziek zijn. Het was en is een heel lastige tijd voor hen. Gelukkig kunnen ze elke keer naar oma, als wij naar het ziekenhuis gaan. Dat is zo ontzettend fijn. Praten en bidden We zijn begonnen met praten en samen bidden. Onze jongste wilde ook elke avond voor mij bidden. Het werd me ook weer zo duidelijk, dat we echt niks zelf in de hand hebben. Als al je zekerheid wegvalt, waar zou ik anders heen gaan, dan naar Hem? Ik heb echt geen idee hoe we dit allemaal zonder God hadden moeten doen... Verder proberen we veel met de kinderen te pr...

Als ik terugkijk, kan ik alleen maar dankbaar zijn voor de afgelopen weken.  Wat was het een rollercoaster, maar wat ben ik snel en fijn geholpen in het ziekenhuis in Ede.  Zoals beloofd, herstelde ik snel van mijn operatie. Na de operatie van woensdag, ben ik op de zondag erna zelf op de fiets gestapt en even gaan kijken bij mijn oudtante. Wat was het fijn om haar weer te zien. Grappig. Ik had haar jaren niet persoonlijk gesproken, maar nu hadden we ineens een band door onze ontmoeting op de holding. Op maandag ging ik weer mee om onze kinderen naar school brengen. Ik voelde me een gezegend mens. Zowel mijn huisarts als chirurg kregen een kaartje. De waarde van kaartjes heb ik meer dan ooit ervaren. En deze twee mensen, die ik zo dankbaar ben, verdienen er dan ook eentje! De uitslag Intussen ging de tijd toch best vlot en kwam de dag van de uitslag, 16 november, snel dichtbij. Natuurlijk hebben we gebeden, dat de tumor kleiner zou zijn dan een centimeter. Dat zou betekenen, d...

En toen werd het 3 november, de dag van de operatie. Vanuit onze gemeente zou er tijdens mijn operatie een gebedsketting zijn, waardoor er dus de hele tijd voor me gebeden zou worden. Wauw. Dat vond ik zo ontzettend fijn en zo'n veilig idee! Ik had niet best geslapen, maar goed, dat was ook niet zo erg. De dag is bijzonder verlopen. Ik kan niet anders zeggen, dan dat het echt een dag met een gouden randje was. Bizar he? Ik had ook steeds een Opwekkingslied in mijn hoofd: de goedheid van God.  Uw goedheid is altijd bij mij, is dag en nacht bij mij...  We moesten al vroeg in het ziekenhuis zijn en werden door een vrijwilliger van de Johanniterorde (stond op haar badge) naar de afdeling gebracht, waar ik zou verblijven. Ik bleek een heel gezellige buurvrouw te hebben, die me wegwijs heeft gemaakt in het 'ziekenhuisleven'. We hebben heerlijk gekletst met elkaar. Dat alleen al was echt een zegen.  Al snel bleek dat de operatie later zou zijn, dan gepland. Direct werd geregeld ...