Blog 12 - Het glas halfvol

'Bij jou zit het glas in ieder geval steeds halfvol.'
Dat zei iemand pas tegen me op het schoolplein, toen ze vroeg hoe het met me was.
Is dat zo? Ik heb het me afgevraagd. Wel een mooi compliment...

Gisteravond lag ik in bed te mijmeren. Dat doe ik wel vaker. Ik volg sinds kort een jonge vrouw op Instagram. Ze heeft ook borstkanker en wordt vandaag geopereerd. Ik bid voor haar. Toen dacht ik aan het ziekenhuis en iedereen die ik heb leren kennen. Wat heeft dit hele traject vanaf half oktober tot nu me eigenlijk allemaal nog meer opgeleverd? En had ik dat dan willen missen? Dat is wel een bizarre vraag, toch?

In Romeinen 8 vers 28 staat dat God alles zal laten meewerken ten goede. 

Wij weten nu, dat God alle dingen doet medewerken ten goede voor hen, die God liefhebben, die volgens zijn voornemen geroepen zijn.

Ieder mens krijgt in zijn leven tegenslagen te verduren. Ik heb me de afgelopen jaren herhaaldelijk afgevraagd, wanneer ik nou eens aan de beurt zou zijn. Zoveel ellende bij mensen om me heen en ik hobbelde overal maar vrolijk tussendoor. Gevoelsmatig dan. Want er zijn heus best veel dingen gebeurd.
Gisteren vierden we ons 14-jarig huwelijksjubileum. Dan kijk je ook terug. We hebben al best wel het een en ander meegemaakt. Echt wel. En dat vormt je. Is mijn ziek zijn ook zoiets? Dus, ook al is het iets naars, iets ergs, toch kan God het gebruiken om mij te vormen en dingen te leren, zodat Hij het 'laat meewerken ten goede'?

Halfvol
Terug naar mijn vraag. Wat heeft mijn borstkankertraject allemaal 'opgeleverd'? 
In de eerste plaats ben ik fysiek het één en ander kwijtgeraakt en dat is niet alleen m'n haar, want dat komt wel weer terug. Dat andere niet. En m'n conditie is ook niet meer wat het geweest is. En m'n werk kan ik niet doen. En ver de toekomst in kijken durf ik ook niet.
Ben ik niet vooral heel veel kwijt geraakt? 

Bijzonder genoeg voelt dat niet zo. Naast m'n blogs houd ik een soort van 'dagboek' bij. Daar ben ik na mijn operatie, met terugwerkende kracht, mee begonnen. En toen viel het me nog meer op. Wauw... wat heeft deze 'ellende' me al veel gebracht. Ik heb me er weer even in verdiept en de lijst is lang:
Ik ben echt zo dankbaar dat ik in behandeling ben in ziekenhuis de Gelderse Vallei. Ze staan heel goed bekend voor hun oncologische zorg en ik heb de beste en liefste chirurg gekregen, die er is. Ik dacht ook aan de lotgenootjes die ik heb leren kennen en waar ik contact mee heb, de lieve verpleegkundigen, m'n oncoloog. Het feit dat ik geen hekel meer heb aan ziekenhuizen, het feit dat ik zóveel meer waardering heb gekregen voor de helden in de zorg. Misschien laat ik me ooit nog wel eens omscholen.
Nog steeds kan ik genieten en ik leef ook niet voortdurend in angst. En vooral, ben ik Gods hand en zorg in mijn eigen leven zoveel meer ben gaan zien en ervaren. 

Dat is een hele lijst. Om stil van te worden... En dan zijn we pas halverwege mijn traject, want ik moet nog tot half april. Ik bid, dat God mij zal blijven helpen, zodat het glas halfvol blijft. Meestal dan. Want soms is hij ook heus half leeg. Maar dat mag... toch?