Blog 8 - Chemo's

Op 30 november was het dan zo ver.
Mijn oma zou deze dag jarig zijn geweest. Bijzonder dat ik op haar verjaardag mijn eerste chemo zou krijgen. Ik vond het spannend, maar toch was ik heel ontspannen en rustig. Een cadeautje, dat God dit aan me gaf. 

Aangekomen bij de Dagbehandeling van Oncologie, werd ik naar een comfortabele stoel gebracht. Ik droeg vandaag een nieuwe, roze hoodie van Fairrebel, een duurzaam, christelijk kledingmerk. Een mooi strijdtenue 😊. Toen ging ik aan het infuus. Het was eigenlijk zo voorbij en het viel ons erg mee. Het is een raar idee, dat er op dat moment zoveel 'troep' in je lijf komt. Tegelijkertijd weet je dat het voor een goed doel is en besloot ik me maar vooral daarop te focussen. Ik was er zo nuchter onder. Dat ben ik niet zo van mezelf gewend... We liepen nog even langs de Mammacare om het nazorggesprek van de operatie te verzetten, dat kort na mijn tweede chemokuur was ingepland. Wie weet hoe ik me dan zou voelen? Het liefste wilde ik dat gesprek voeren met de  Mammacare-verpleegkundige die we meestal hadden gesproken. Ze zou dan op vakantie zijn en bood aan tijdens mijn tweede chemokuur gewoon even langs te komen op de Dagbehandeling. Alweer zo fijn dat iemand die moeite wil doen. Wat houd ik toch van dit ziekenhuis met al die lieve mensen ❤.

Tot mijn grote opluchting en dankbaarheid bleven zware bijwerkingen uit. Naast vermoeidheid en wat misselijkheid, waar ik pilletjes voor had, viel het allemaal zo mee. Op vrijdag kon ik alweer wat hardlopen en de week erna voelde het alsof ik lichamelijk weer op mijn oude niveau zat. Hoe bijzonder! Wat een zegen! 

Genade
Ik merkte wel dat ik het tussen mijn oren zwaarder kreeg. In totaal zou ik 16 kuren krijgen. De eerste 4 zouden het zwaarst zijn en daar zou steeds twee weken tussen zitten. Na de hele rollercoaster van de eerste maand, waarin we vooral werden geleefd, merkte ik nu, dat ik meer tijd had om zelf te leven. En dat viel me niet mee. Ik ging weer piekeren en zo ontzettend in mijn hoofd zitten.

Toen kreeg ik een appje van een kennis. Gewoon even informeren hoe het ging. Ik vertelde over de milde bijwerkingen en hoe goed het thuis ging. Hij zei, dat hij dacht aan het woord 'genade'.
Dat kwam even keihard binnen. Ik was het gewoon vergeten, doordat ik niet op Hem, maar op mezelf en de omstandigheden gericht was. Ik heb mezelf opgesloten in de logeerkamer, gehuild en gebeden... O Heer, wat maak ik er weer een zooitje van. Ik schiet opnieuw vol, als ik eraan terugdenk. Want Zijn genade is mij genoeg. Ook nu, zeker nu. 

Op de maandag voor mijn tweede kuur hadden we een positief gesprek met de oncoloog en spraken we ook 'onze' arts nog even die ons in de wachtkamer zag zitten en vroeg hoe het was. Dat vond ik erg fijn. We maakten reclame voor Toupim door mijn haarband te laten zien aan de verpleegkundigen. Ze waren aangenaam verrast en niemand van hen had het eerder gezien! Tijdens de tweede kuur hadden we het nazorggesprek met de Mammacareverpleegkundige. Het was geruststellend en meelevend. Het deed me zó goed. Bijzonder hoe je dat soort kleine dingen op deze momenten zo enorm kunt waarderen. 

Na mijn tweede kuur had ik een telefonische afspraak met de oncoloog. Ze gaf me het mooiste compliment wat ik ooit heb gehad. Ik toonde veel veerkracht en dat kwam ze niet zo vaak tegen. Toch schaamde ik mij achteraf. Alsof ik die veerkracht aan mijzelf te danken had. Echt niet. Er is er maar Eén die daarvoor de eer zou moeten krijgen. Ik heb mezelf voorgenomen dat nog een keer goed te maken en tegen de oncoloog te zeggen. 

Omdat de eerste vier kuren een aanslag op mijn immuunsysteem zouden zijn, kwam er elke woensdag na de kuur een externe verpleegkundige bij ons thuis voor een injectie. Zo kregen mijn witte bloedlichaampjes een oppepper. We bleken al snel een klik te hebben en raakten druk in gesprek met elkaar. Zij moslim, ik christen. Alle keren hebben we heel gezellig gepraat met elkaar. Ze voelde van begin af aan een goede sfeer in ons huis. Toen ik aangaf, dat we christen zijn en daar enorm veel troost uithalen, gaf ze aan dat dat dan de reden moest zijn. Bijzonder toch!  

Mijn lijf voelde erg beurs op de dag na de injectie en vooral na de tweede kuur had ik er veel last van. Toch kon ik gaan wandelen met Jan Paul naar het dorp, had ik een mooi en bemoedigend, emotioneel gesprekje bij een christelijk winkeltje en kon ik zelf op de fiets nog een boodschap doen. Het hardlopen bewaarde ik voor zaterdag, maar opnieuw kon ik alweer snel opbouwen. 

Inmiddels heb ik ook de derde kuur al achter de rug. Dat was drie dagen voor Oud&Nieuw, vlak na Kerst. 
We hebben rustige feestdagen gehad. Door mijn verlaagde weerstand bij deze kuren, hebben we besloten voor het 'eilandleven' te gaan. Geen grote gezelschappen en feestjes. Zeker niet in deze maanden waarin het altijd virusjes regent. We zijn er zelfs nog even een paar dagen tussenuit geweest. Ook de jaarwisseling verliep relaxed. Ik heb van 19.30-23.30 uur lekker op bed gelegen, net als de kinderen 😅. Wel was ik langer moe en ben ik al behoorlijk kaal. Zelfs met een slaapmutsje is dat best koud in bed, hoor!
Het hardlopen gaat ook wat lastiger, maar het lukt nog steeds, dus daar ben ik heel blij mee. 

Terugkijkend kan ik bijna niet geloven dat aanstaande dinsdag mijn vierde en laatste zware kuur is. Het is wonderlijk hoe relatief soepel ik er doorheen ben gerold. Alle eer aan God! ❤