Leven met de dag. Ineens lukte dat in die eerste periode tot en met de operatie. Uitslagen, behandelingen, scenario’s… Ik kon het ‘gewoon’ parkeren. En er niet aan denken. Leven met de dag. Als ik eraan terugdenk, word ik er weer stil van. Wat heeft God toen toch met mij gedaan? Het was alsof Hij een knopje indrukte en me ‘uit’ zette. Bizar.
Ik zat net even met familie aan de telefoon en toen hadden we het daarover. ‘Leven met de dag’. Jezus zelf zegt er van alles over in Mattheüs 6. Ik heb me altijd nogal gefocust op vers 34:
En heb geen zorgen voor de dag van morgen, want elke dag heeft genoeg aan zijn eigen kwaad… (Mattheüs 6 vers 34).
Als je dat vers zo los leest, is het een hele opgave. Maak je niet druk! Dat heeft geen zin! Elke dag heeft genoeg aan zijn eigen kwaad! Eigenlijk gewoon een onmogelijke opgave, wat mij betreft.
Maar teksten staan nooit op zichzelf. Dus dit was een goed moment om eens het hele Bijbelgedeelte te lezen. 'Bezorgdheid' kopte de Herziene Statenvertaling. Een titel die me op het lijf geschreven is...
Zwart gat
Eerlijk gezegd ben ik de laatste tijd ook wat bezorgd geworden over de tijd na mijn chemo’s.
Iedereen denkt, dat ik aan het aftellen ben en dat ik opgelucht adem zal halen als dit traject achter de rug is. Dat is ook wel zo, maar van ervaringsdeskundigen inclusief m’n oncoloog heb ik gehoord, dat je daarna in een behoorlijk gat kunt vallen. Een psychologisch gat. Je lijf en je hoofd zijn veranderd door de chemo’s, dus niet alles werkt misschien meer naar behoren. Ik merk nu al, dat mijn altijd al snel wat warrige hoofd vrij weinig meer kan onthouden. Je ‘veilige’ behandelingen in je 'veilige' omgeving zijn klaar, dus je lijf moet het ‘zelf’ gaan doen. En daar moet je dus weer vertrouwen in gaan krijgen, tussen de halfjaarlijkse nacontroles door. Nou, dat klinkt best eng, vind ik.
Toch maar even lezen wat er nou staat in Mattheüs 6 voorafgaand aan vers 34. Samenvattend lees ik, dat ik eerst God moet zoeken. Eerst God. Dan de rest.
En er staat een prachtige geruststelling in. Dat we zoveel meer waard zijn dan de vogels en de bloemen. Zij maken zich ook niet druk. God weet wat ze nodig hebben en als Hij al voor hen zorgt, hoeveel te meer dan wel niet voor ons, mensen?
Maar oké, is dat dan een garantie dat ik geen last ga krijgen van dat psychologische zwarte gat?
Nee. Dat niet. Wie weet ga ik het wel heel zwaar krijgen. Dat zou best kunnen.
Maar waarom zou ik me daar nu al druk om gaan maken? Eerst God zoeken. Dan zal Hij al het andere geven. Dat is de belofte die in vers 33 staat.
Wat ik de laatste maanden heb ontdekt en ervaren, is dat God kracht geeft op het moment dat je het nodig hebt en niet al eerder. Dat klinkt op zich vrij logisch, maar toch was het een ontdekking. Ik heb me, zoals ik al eens eerder heb verteld, vaak druk gemaakt over ziek worden en ziek zijn. Dan kon ik me toch zó druk maken. Maar er was eigenlijk nooit wat aan de hand. Tot 12 oktober 2021. Toen bleek ik ineens wel ziek en toen pas gaf God kracht. Want toen pas had ik dat nodig. En toen pas gaf Hij me rust en kon ik dingen parkeren.
Helaas is dat geen knop die je zelf in één keer omzet, denk ik. Het blijft een leerproces, zei een lieve vriendin gisteren. En ja... dat is helemaal waar. Eentje waar ik m'n leven lang nog mee bezig ben, vrees ik. Maar God wil daarbij helpen. Hij zal voorzien, wanneer het nodig is.
En vandaag gaan we ook genieten. Leven met de dag. Want onze oudste is jarig!
Reacties
Een reactie posten
Bedankt voor je reactie!