Blog 15 - Alles op z'n kop

Achtbanen. Ik vind ze vreselijk. Het gaat me allemaal veel te snel en te heftig. M’n hoofd, mijn buik, alles protesteert als ik in zo’n ding zit. En dan hebben we het over de letterlijke achtbanen. Maar de figuurlijke zijn ook niet echt m’n favoriet, heb ik ontdekt. Vooral als echt alles op z’n kop gaat. Ik ben er niet voor gemaakt. 

Maar zo voelt het soms. Dit. M’n hele leven, lijf, gezin. Als een rollercoaster.

Alles wat normaal was, is nu bijzonder: gezondheid, me goed voelen, mijn lijf, werk, hardlopen, de kinderen die goed in hun vel zitten. Alles is bijzonder geworden en niet meer vanzelfsprekend. En dat is nog niet alles.

Alles wat veilig voelde, is nu onveilig: wederom mijn lijf, de toekomst, het gewone leven, mijn gezondheid en uiterlijk. Wat komt er nog? Wat gaat er nog veranderen? 

En alles wat onveilig voelde, voelt nu veilig: het ziekenhuis, chemo’s, artsen, Oncologie, behandelingen, verpleegkundigen.

De wereld op z’n kop. Wat kan er in vier maanden tijd veel veranderen…

Job

Ik ben een poosje bezig geweest in het Bijbelboek Job. Elke dag kwam het langs in de ‘Bible-in-one-year-app’. Als iemand recht van spreken heeft over ‘alles op z’n kop’ is het Job wel. Daar is mijn rollercoaster niks bij. 

In no time verloor hij alles. Zijn kinderen, zijn bezittingen en gezondheid. Bizar. 

En toch… hoe sterk is zijn geloof. Ondanks alles. Want hij klaagt en rouwt wel en vraagt zich zelfs af waarom hij geboren is, maar hij zegt ook: de Here heeft gegeven, de Here heeft genomen, de naam van de Heer zij geprezen.

Nou, daar kan ik nog wel een puntje aan zuigen.

Maar wat kan ik daar nou mee? Wat heb ik daar nou aan? Wat leer ik daar nou van? Pffff, ik heb wat ontdekkingen gedaan. Al zit er natuurlijk nog veel meer verstopt in het verhaal van Job.

De eerste is, dat klagen mag. En rouwen ook. Het is zelfs noodzakelijk, denk ik. Het is een proces waar je doorheen moet, als je moeilijke dingen meemaakt. Met vallen en opstaan, tranen en klagen, confrontaties of boosheid, van alles. Dat doet ieder op zijn eigen manier. Job deed dat met heel veel woorden. Dat vind ik wel herkenbaar. Ik ben ook nooit kort van stof 😅.

Doosje Verder vind ik het einde vooral mooi. God komt naar Job toe in zijn ellende, vanuit een storm.

Ik weet niet hoe ik me dat precies voor moet stellen, maar ik denk dan aan een vuurtoren. Wie weet was die vuurtoren er ook wel in die storm. Dat spreekt me wel aan 😉! Moeilijke tijden worden vaker vergeleken met een storm. Hoe dan ook, God gaat allemaal vragen aan Job stellen. En die vragen laten zien hoe machtig en hoe groot Hij is. En hoe klein Job is. En hoe klein ik ben...

Eigenlijk vind ik dat een heel geruststellend idee, dat God zo groot is en ik zo klein. 

Een aantal maanden geleden alweer, denk ik, was ik een keer aan het bidden. En had ik weer een van m'n huilbuien. Toen moest ik ineens aan Psalm 139 denken. Ik zocht het op in de Bijbel en mijn oog viel op vers 5: U sluit mij in van achteren en van voren. Uw hand rust op mij.   

Het voelde als een 'doosje'. Veilig. Gods hand helemaal om mij heen. Daar moet ik ook aan denken, als ik me klein voel. Ik pas helemaal in Zijn hand. Gelukkig.

Toch vind ik Job wel een lastig Bijbelboek. Tegelijkertijd hoef ik ook geen antwoord op alle vragen te hebben. Wat ik zo mooi vind, is dat God Job zegent. Het verhaal van Job heeft een happy end. Zijn ellende verandert in blijdschap. Z’n wereld staat weer op zijn kop. Maar nu in positieve zin. Alles wordt beter. beter dan het ooit was. En dat is toekomstmuziek, hoe dan ook…