Blog 19 - Rugzak

Pas had ik in het weekend 's avonds een heel gesprek met onze dochter. Ze maakt zich nog steeds veel zorgen om mij. Ook al hoef ik nog maar een paar weken chemo, als alles goed blijft gaan. Wat nou als het terugkomt? Of als er een keer iets gebeurt met mama als ze alleen thuis is? Klein meisje, grote mensen-vragen...

Ik moet altijd uitkijken dat ik niet te veel ga praten, maar ik probeerde het uit te leggen door het beeld van een rugzak. Een bekend beeld.

Ieder mens heeft een rugzak op. Niet echt, maar dat zijn dingen die in het leven gebeuren en die je met je meedraagt. Leuke dingen, maar ook verdrietige en moeilijke dingen. Hoe voel je je als je een zware rugzak draagt? Nou, dat wist ze wel. Dat voelt niet fijn. En heb je dan nog ruimte om te kunnen dansen (doet ze heel graag) of rennen of turnen of bewegen? Eigenlijk niet. Je voelt die zware rugzak steeds weer. Dat gevoel is niet fijn. En het houdt je tegen om leuke dingen te kunnen doen. Dat is naar. 

Wat kun je daar nu aan doen? Je zou de rugzak in de kliko kunnen gooien. Maar dat heeft niet zoveel zin. Die moeilijke dingen zijn er. Je kunt ze niet echt weggooien en doen of ze er niet zijn, want ze zijn er wél. Zo ook dit, dat mama borstkanker heeft. Maar wat zou dan wél helpen?

Iemand die kan helpen dragen. Die zegt, geef het maar aan mij. Ik help je wel. Zodat je het niet alleen hoeft te doen.
Maar kan dat nu echt? 

Voetstappen in het zand
Ik kreeg een prachtige houten plank met een bekend gedicht erop. Toen ik zelf in groep 6 zat, net als onze dochter nu, had ik een heel lieve meester. Ik was nogal gek op hem. Maar hij bleef niet lang, want hij ging trouwen en verhuizen. Toen hij wegging, kregen alle kinderen uit de klas een boekenlegger met dat bekende gedicht erop, 'Voetstappen in het zand'. Hij is toch zo mooi. Ik ken hem nog steeds uit mijn hoofd.

Voetstappen in het zand
Ik droomde eens en zie ik liep
aan 't strand bij lage tij. 
Ik was daar niet alleen,
want ook de Heer liep aan mijn zij.
We liepen samen het leven door,
en lieten in het zand,
een spoor van stappen; twee aan twee,
de Heer liep aan mijn hand.
Ik stopte en keek achter mij,
en zag mijn levensloop,
in tijden van geluk en vreugde,
van diepe smart en hoop.
Maar als ik het spoor goed bekeek,
zag ik langs heel de baan,
daar waar het juist het moeilijkst was,
maar één paar stappen staan.
Ik zei toen "Heer waarom dan toch?
Juist toen ik U nodig had,
juist toen ik zelf geen uitkomst zag,
op het zwaarste deel van mijn pad..."
De Heer keek toen vol liefde mij aan,
en antwoordde op mijn vragen;
"Mijn lieve kind, toen het moeilijk was,
Toen heb ik jou gedragen..."

En nee, blijkbaar heb je het dus niet altijd door, voel je niet persé dat je gedragen wordt. Wij vrouwen drijven vaak op ons gevoel. En niet alleen vrouwen trouwens. Maar, als je Hem niet voelt, is Hij er dan ook niet? Gelukkig hangt dat niet af van of je Hem wel of niet voelt. Want Hij is er.  Ik ben die ik ben en Ik zal er zijn. Dat belooft Hij. In de Bijbel. En dát is geloof. Geloven tegen de klippen op, tegen gevoel in. Dat wat Hij belooft, ook waar is. 

Als loslaten al moeilijk is voor mij, als groot mens, hoeveel te meer dan wel niet voor een kind van 10 jaar... Gelukkig hebben we een grote God, die ALLES, ook ons, ook haar, in Zijn hand houdt. Hij loopt mee en Hij draagt, of je het nu voelt of niet. Dag aan dag draagt Hij ons... (Psalm 68 vers 20)