Bijna klaar...
In mijn hoofd ben ik daar op het moment veel mee bezig. Want ik ben bijna klaar. Dus ik moet me voorbereiden. Twee weken geleden was ik daar nog niet mee bezig. Bewust niet. Nu wel. Het zorgt voor een heel vol hoofd en ook vrij veel emoties. Misschien scheelt dat voor straks. Ik hoop het maar. Ik ben me aan het voorbereiden op 'zo meteen'. Het voelt ook echt als bijna. Nog twee weken, nog drie kuren. Dan moeten mijn bloedwaardes wel goed zijn, maar ik voel me prima, dus daar moeten we maar vertrouwen in hebben.
En natuurlijk zijn we er aan toe met z'n allen. Uit de 'lockdown'. Weer een beetje back to normal. Weer gewoon Marloes. Weer gewoon mama. Weer gewoon juf. Weer gewoon mezelf. Met muts, dat dan wel, maar dat komt ooit wel weer een keer goed.
Ik voel me steeds een soort koningin op haar kankertroon. Iedereen heeft met je te doen. En dat is fijn en dat helpt. Maar ik wil ook weer dóór. Daarom, op aandringen van mijn vent en velen die het hem vroegen, heb ik toch maar maatschappelijk werk aangevraagd in het ziekenhuis. Want wordt het weer 'back to normal'? Ben ik weer 'back to mezelf?' Pakken we de draad weer op bij waar we op 12 oktober zijn gebleven? En Jan Paul en de kinderen?
Ook al kijk ik ernaar uit om dit hele traject achter me te laten, toch betekent het ook een soort van afscheid nemen. Van routines, witte jassen en lieve mensen. Het is vertrouwd geworden. Veilig. Alles. Het nieuwe normaal. Dus ik schrijf me suf om mezelf mentaal voor te bereiden. Dat helpt, want dat tussen-m'n-oren-stukje vind ik het lastigst.
Voorbereiden
Een goede voorbereiding is het halve werk. En eigenlijk hebben we daar in deze tijd al vaker mee gedeald met z'n allen. Dus we zijn wel wat gewend. We moesten ons voorbereiden op het ergste. De lockdown. Hamsteren. Thuiswerken. Thuisonderwijs. En daarvoor hadden we niet altijd veel tijd. Maar we wisten in elk geval de exacte datum. Zodat we er concreet naar toe konden werken en dingen konden regelen. Ook al greep je dan soms net mis bij het wc-papier of de zilvervliesrijst.
Maar er is meer. Iets groters. Iets belangrijkers. Waar we geen exacte datum van hebben, maar wel veel aanwijzingen. De wereld om ons heen is een puinhoop. En het wordt er niet beter op. Denk ik. Geloof ik.
En daar moet ik me op voorbereiden. Een oncologie-verpleegkundige die pas met pensioen ging, begon over voorraden inslaan en jodiumpillen 😅. Gelukkig kunnen we niet in de toekomst kijken. Daar ben ik wel dankbaar voor. En tegelijkertijd bereid ik me ook voor, omdat ik geloof dat Jezus terugkomt. Wanneer precies, zou ik niet weten. Maar ik wil wel klaar zijn voor als Hij komt. Of voor als Hij me komt halen. Wat nou, als vandaag mijn laatste dag zou zijn? Zou ik dan voorbereid zijn? Klaar om te gaan?
Ja, dat durf ik nu wel met 100% zekerheid te zeggen. Niet omdat ik het allemaal zo goed voor elkaar heb of omdat ik zo'n heilig boontje ben. Maar wel, omdat ik weet, dat ik uit genade bij Jezus mag horen. Omdat ik geloof, dat ik het niet alleen kan. Dat ik Hem nodig heb bij elke stap die ik zet. Omdat Hij al mijn verkeerde dingen heeft vergeven aan het kruis en de dood overwon door weer op te staan. Zoveel houdt Hij van mij. Maar ook van jou.
In mijn hoofd ben ik daar op het moment veel mee bezig. Want ik ben bijna klaar. Dus ik moet me voorbereiden. Twee weken geleden was ik daar nog niet mee bezig. Bewust niet. Nu wel. Het zorgt voor een heel vol hoofd en ook vrij veel emoties. Misschien scheelt dat voor straks. Ik hoop het maar. Ik ben me aan het voorbereiden op 'zo meteen'. Het voelt ook echt als bijna. Nog twee weken, nog drie kuren. Dan moeten mijn bloedwaardes wel goed zijn, maar ik voel me prima, dus daar moeten we maar vertrouwen in hebben.
En natuurlijk zijn we er aan toe met z'n allen. Uit de 'lockdown'. Weer een beetje back to normal. Weer gewoon Marloes. Weer gewoon mama. Weer gewoon juf. Weer gewoon mezelf. Met muts, dat dan wel, maar dat komt ooit wel weer een keer goed.
Ik voel me steeds een soort koningin op haar kankertroon. Iedereen heeft met je te doen. En dat is fijn en dat helpt. Maar ik wil ook weer dóór. Daarom, op aandringen van mijn vent en velen die het hem vroegen, heb ik toch maar maatschappelijk werk aangevraagd in het ziekenhuis. Want wordt het weer 'back to normal'? Ben ik weer 'back to mezelf?' Pakken we de draad weer op bij waar we op 12 oktober zijn gebleven? En Jan Paul en de kinderen?
Ook al kijk ik ernaar uit om dit hele traject achter me te laten, toch betekent het ook een soort van afscheid nemen. Van routines, witte jassen en lieve mensen. Het is vertrouwd geworden. Veilig. Alles. Het nieuwe normaal. Dus ik schrijf me suf om mezelf mentaal voor te bereiden. Dat helpt, want dat tussen-m'n-oren-stukje vind ik het lastigst.
Voorbereiden
Een goede voorbereiding is het halve werk. En eigenlijk hebben we daar in deze tijd al vaker mee gedeald met z'n allen. Dus we zijn wel wat gewend. We moesten ons voorbereiden op het ergste. De lockdown. Hamsteren. Thuiswerken. Thuisonderwijs. En daarvoor hadden we niet altijd veel tijd. Maar we wisten in elk geval de exacte datum. Zodat we er concreet naar toe konden werken en dingen konden regelen. Ook al greep je dan soms net mis bij het wc-papier of de zilvervliesrijst.
Maar er is meer. Iets groters. Iets belangrijkers. Waar we geen exacte datum van hebben, maar wel veel aanwijzingen. De wereld om ons heen is een puinhoop. En het wordt er niet beter op. Denk ik. Geloof ik.
En daar moet ik me op voorbereiden. Een oncologie-verpleegkundige die pas met pensioen ging, begon over voorraden inslaan en jodiumpillen 😅. Gelukkig kunnen we niet in de toekomst kijken. Daar ben ik wel dankbaar voor. En tegelijkertijd bereid ik me ook voor, omdat ik geloof dat Jezus terugkomt. Wanneer precies, zou ik niet weten. Maar ik wil wel klaar zijn voor als Hij komt. Of voor als Hij me komt halen. Wat nou, als vandaag mijn laatste dag zou zijn? Zou ik dan voorbereid zijn? Klaar om te gaan?
Ja, dat durf ik nu wel met 100% zekerheid te zeggen. Niet omdat ik het allemaal zo goed voor elkaar heb of omdat ik zo'n heilig boontje ben. Maar wel, omdat ik weet, dat ik uit genade bij Jezus mag horen. Omdat ik geloof, dat ik het niet alleen kan. Dat ik Hem nodig heb bij elke stap die ik zet. Omdat Hij al mijn verkeerde dingen heeft vergeven aan het kruis en de dood overwon door weer op te staan. Zoveel houdt Hij van mij. Maar ook van jou.
En in de tussentijd? Leef. En geniet. Want er is zoveel om dankbaar voor te zijn.
Leef bij de dag
Ergens in de verte
kilometers achter mij
ligt het land van onbezorgd
van vrolijk en van vrij
Van zeuren over onzin
en van lachen over niets
van wapperende haren
en van haasten op de fiets
van dromen over morgen
of nog verder in ‘t verschiet
van ongekende mogelijkheid
van leef maar en geniet
Nu is alles anders
staat de tijd een poosje stil
maar kan ik wel beter horen
wat Hij steeds weer zeggen wil
Leef vandaag, leef met de dag
Kijk eens om je heen
en tel je zegeningen
want je bent echt nooit alleen
Enkel meters voor je
verder kijken hoeft ook niet
Leef gewoon maar met de dag
Leef maar en geniet!
Reacties
Een reactie posten
Bedankt voor je reactie!