Blog 24 - Cadeautjes

De Meivakantie is voorbij. En het was heerlijk. Wat een zalig weertje!
Echt een cadeautje, vond ik. Of misschien gewoon toeval. Mazzel.
Hoe dan ook, we hebben genoten. 

Vanmorgen maakte ik plannen om wat werk op te gaan pakken. Ik ben weer gezond. Denk ik. Zoiets in elk geval. Dus mag ik donderdag bij m'n lieve collega in twee lessen zitten hier vlakbij, op drie minuten fietsafstand. Met een thema dat goed past bij mijn afgelopen half jaar, zei ze. 'Dat moet gewoon zo zijn'. En ineens kwam het binnen: God gaat ook hierin voor me uit en voorziet. Niet alleen het afgelopen half jaar. Er hoeft niet eerst iets ergs te gebeuren. Hij is er. Altijd. Ik ben nooit alleen.
Zat ik toch weer een potje te janken. Zucht.

Those who put everything in Gods hand will eventually see Gods hand in everything.

Toeval?
Grappig, want je kunt het natuurlijk ook gewoon toeval noemen. Of stom geluk. Net als domme pech. Het kan vriezen. Het kan dooien. That's life.
Toeval vind ik iets lastigs. Heel eerlijk gezegd geloof ik er niet zo in. Maar dat hangt er natuurlijk helemaal vanaf hoe je kijkt en wat je gelooft en wat je overtuiging is. Toeval is niet maakbaar. Geluk ook niet. Het gebeurt 'gewoon'. Of niet?

Ik geloof, dat dat 'gewoon' God is. Niet 'iets' wat er misschien wel 'ergens' is. Nee, God. Hij was er altijd al. Hij zal er altijd zijn. Hij zorgt. Hij houdt van mensen. Hij wil zo graag hun Vader zijn en betrokken zijn bij elke seconde van het leven. Maar Hij zal nooit iemand dwingen. Het is een keuze om te geloven. Maar als je zoekt, zul je Hem vinden. Ik had mijn leven niet getrokken zonder Hem. Echt niet. En ik ben zo dankbaar dat ik het niet alleen hoef te doen. Dat Hij me kracht geeft, me draagt en me verrast met Zijn goedheid. Waarom? Waar heb ik dat aan te danken? Heb ik dat verdiend? Nee, helemaal niet zelfs. Daarom heet het 'genade'. Onverdiend, toch gekregen. Geen toevalligheden, maar een liefdevolle God die draagt en er is, dwars door alles heen.

En wat kan ik dan ineens intens blij worden van die mooie cadeautjes. Want zo zie ik ze dus. Goede bloeduitslagen met een perfect Hb. Een lief appje van één van m'n GVO-scholen dat ze me zo missen en graag weer willen zien. Een prachtig armbandje wat ik cadeau krijg. Dat ik weer eens naar een concert kan met een lieve lotgenootvriendin. Dat m'n favoriete ziekenhuispersoon toch niet met pensioen gaat. Dat ik mijn werk weer mag gaan opbouwen. En dat m'n lievelingsblousje niet geruïneerd is in de was, ondanks dat ik er een zelf-betekend-tshirt-voor-Koningsdag-van-dochterlief bij had gegooid (duh) die op een paar andere shirts wél afgaf. Wauw, wauw, wauw. Zó fijn. Misschien dat ik dat meer ben gaan leren en waarderen door deze hele kankerzooi; genieten van de kleine en grote dingen die er zijn. Ook al is dat soms tussen de tranen door.