Blog 25 - Delen = helen

Delen is heel makkelijk, vind ik. Sharing is caring.
Vaak maar één druk op de knop en dan heb ik dat artikeltje of die foto of dat liedje of die mooie tekst of die winactie geshared. Ik deel iets van de ander. 

Iets van jezelf delen... dat is weleens wat lastiger. Een koekje of snoepje delen met een ander, is soms al een dingetje voor kinderen. Voor de één ook lastiger dan voor de ander. Maar je binnenkant delen, jezelf delen, je verhaal delen... Het hangt van je karakter af, denk ik. Van de setting en het moment. Of je je veilig voelt. En soms word je door iets geraakt en komt het er ineens uit...

Vanmorgen ging het vanzelf. Ik ging naar m'n tweede school. Weer een stapje verder in de reintegratie. Vanaf het allereerste moment dat ik hier kwam, ruim twee jaar geleden, was het een warm bad. Dat heb je soms. En nu ik na zeven maanden terugkwam, was het weer net zo. Onvoorbereid kwam ik langs om even bij te praten en iedereen weer te zien. Heerlijk. En toen ontstond het zomaar. Ervaringsverhalen, vragen... het was er ineens. Iedereen deed mee. Verhalen van verdriet. Maar gelukkig ook verhalen van hoop. En wat je daar dan mee doet, als je zoiets heftigs meemaakt. Heel open, eerlijk. Zo mooi. Want het helpt. Dat huilen. Of dat praten. Of die knuffel. Of dat luisterende oor. Samen. Zo waardevol. Delen = helen. Zo mooi als kinderen dat ontdekken.

Misschien krijg je al jeuk... Praten over je gevoel voelt als de vuile was buiten hangen. Dankje feestelijk. 
Ik denk dat ieder mens z'n worstelingen heeft. Ziekte. Verlies. Onzekerheid. Verslavingen. Angst. Ellende. De lijst is eindeloos. En dat zie je niet aan de buitenkant. Maskers. Make up. We zijn er kampioenen in. Toch zeggen we het vaak tegen onze kinderen, als ze daar moeite mee hebben. Met dat delen. 'Lieverd, als je het niet vertelt, kunnen we je ook niet helpen...'. Is het iets van deze tijd dan? Emoties? En erover práten? Misschien. Feit is wel, dat de Bijbel er ook vol mee staat. Het meest gelezen boek ter wereld. En die is al best oud... De psalmen barsten van de gevoelens. Het gaat alle kanten op. En het staat er. Zwart op wit. Iedereen kan het lezen. Zomaar.   

Zou het kunnen dat we het soms dus toch gewoon nodig hebben? 
'Het moet eruit. Je moet er de tijd voor nemen, hoor'. Dat is wat de oncoloog als laatst tegen me zei. 
Ja, dat merk ik zelf wel. Soms een potje huilen. Of schrijven. Of wandelen. Of piano spelen. Iedereen is anders. Ieder doet het op zijn eigen wijze. En het mag er zijn. Wat het dan ook is en hoe het er dan ook uit komt. Ik denk niet, dat je eerst kanker hoeft te krijgen, voordat je dat advies ter harte zou moeten nemen. Want iedereen heeft het wel eens nodig. Ik hoop dat je er de tijd voor neemt. En dat er iemand naast je staat. Het mooie is: er wil sowieso Iemand naast je staan. Nooit alleen...

Ik wens je
tranen om te huilen
armen om te schuilen
oren om te luisteren
als je 't even niet meer weet

Letters om te schrijven
plaatjes die blijven
noten om te spelen
zodat je niet vergeet

Moed om te blijven lopen
kracht om te blijven hopen
woorden om te spreken
als je praten wilt

Ogen die jou zien
en je ruimte geven
Handen die je dragen
door je hele leven