Blog 40 - Run to the Father

Muziek. I love it. Liedjes kunnen enorm raken.
Vaak door de teksten, die soms precies benoemen, wat er speelt. Ik houd zelf enorm van gevoelige ballads, hoewel ik sommige up-temponummers ook erg kan waarderen. Vooral als ik in de auto zit. Dan zet ik de radio weleens keihard aan. Heerlijk. Het kan troosten, bemoedigen, helpen, maar ook opvrolijken, verhelderen, accepteren, herkennen... Music is therapy. In de afgelopen jaren heb ik al een heel repertoire opgebouwd aan favorieten. Elk met een eigen associatie. Herkenbaar?

Een paar maanden geleden kwam er een prachtig lied langs op de radio. Eentje die ik nog niet kende en die me in elk geval niet eerder was opgevallen. Ik werd getriggerd door een zinnetje in het refrein:

 'My heart needs a surgeon, my soul needs a friend'. 

Deze week kwam hij weer langs en toen besloot ik de lyrics maar eens op te zoeken. 

'Run to the Father'. Alsof hij voor mij gemaakt was. Slik.

Vorig jaar schreef ik twee blogs die hiermee te maken hebben. Over 'Papa' en je weer veilig voelen. En over 'loslaten'. 

Het is zomervakantie. Voor mij nu al. Nog een laatste vergaderochtend en dan is het echt even klaar.
Ik heb een fijne job: overzichtelijk, vrijheid, ruimte voor creativiteit en gekoppeld aan dagdelen. Geen hele dagen met 1000 verantwoordelijkheden waarin je moet multitasken en mijn brein binnen no time verandert in complete chaos. Heerlijk. 

Anyway, ik heb er een heel schooljaar zonder ziek zijn op zitten. Een heel jaar weer gewerkt. Dus nu kijk ik even terug. Net als vorig jaar. En zie ik hoe goed het ging. En gaat. Hoe ik genoot. En geniet.
Wat allemaal kon en kan en hoe bijzonder dat is. Zoveel gouden momenten, mooie gesprekken, bijzondere ontmoetingen en ook gewoon 'gewone' dagen. Want 'gewoon' is best heel fijn.
Maar ook hoe bepaalde dingen moeite blijven kosten. Loslaten en veilig voelen. Want het lukt niet helemaal. Nog steeds niet, dat veilig voelen. Omdat ik m'n lijf niet meer vertrouw. Omdat ik iets meemaakte, wat dat basisgevoel onderuit schopte. Blijkbaar. Daarvoor moet er vanbinnen iets geheeld worden. Wie kan dat repareren en echt begrijpen? Dat trof me in dit prachtige lied. Het refrein ging verder, als een antwoord.

'My heart needs a surgeon, my soul needs a friend'.

 'So I run to the Father, again and again and again and again'.

Het repeteert. En hoewel het er hier maar vier keer staat, zou het eindeloos door kunnen gaan. Als een kras op de plaat. Steeds weer. Dagelijks. Ren naar de Vader. Praat met Hem. Schreeuw het uit. Wacht op Hem. Vertrouw erop, dat Hij weet wat Hij doet. Als een ongoing process...
Hij belooft rust. Surgeon en friend. Medisch en psychosociaal. Fysiek en emotioneel. Precies dat. 

God levert maatwerk. And since He made me, He knows exactly how to fix me...

En nu gaan we bijna vakantie vieren. Nog een laatste schoolweek en dan up north! Texel, Drenthe, Friesland... in die volgorde. Deze zomer zoeken we het hogerop. En ik heb ervaren, dat dat sowieso altijd de beste richting is: hogerop... Run to the Father.

(Songwriters: Cody Jay Carnes / Matt Maher / Ran Matthew Jackson)