Mamma Share

Op een van de laatste avonden in ons vakantiehuis in Friesland zagen we iets prachtigs. Hoewel de afgelopen herfst me met regelmaat versteld heeft doen staan met al zijn schitterende luchten, was er geen een zo mooi als die op deze foto. Een terugblik op de mooiste lucht die ik ooit heb gezien... Elke avond checkt Jan Paul vanuit 't keukenraam de zonsondergang vanuit ons vakantiehuisje. Elke avond is hij prachtig, maar vanavond sloeg echt alles. We liepen naar het leegstaande huisje tegenover die van ons, met uitzicht op het meer, om foto's te maken vanuit de achtertuin. Ik gleed nog bijna uit op de spekgladde, natte steiger. 😅.  Feit is, dat deze luchten er niet geweest waren tijdens een zonnige, strakblauwe, wolkenloze zomer. Dan hadden we niet kunnen genieten van deze adembenemende uitzichten... En misschien is dat, wat me aan het denken zette. Want het leven bestaat ook niet uit enkel strakblauwe, stralende zomers. Nooit. Hoe graag we dat ook willen. Hoe vurig we dat ook w...

Ik voel, ik voel wat jij niet voelt en het is... Lastig hoor. Gevoel. Hoe leg je dat uit?  In de zomer genoten wij van drie weken even helemaal weg.  Het was een natte, relatief koude, maar heerlijke vakantie in eigen land. Friesland. En o, wat was het daar mooi. Genieten op het water en samen mooie plekjes ontdekken. Ondanks het gemis van zomerse warmte, waren het superweken en hopen we volgend jaar weer terug te komen op deze mooie plek. We hebben gelijk weer geboekt! Een kleine flashback naar de laatste vakantieweek... 'Aan het einde van de vakantie was ineens de angst weer even terug.  Ik heb er weinig last van, maar soms is er een trigger of een klacht. Dan wil ik keihard naar Ede rennen voor een gesprek en een scan of wat dan ook. Niet gek en ook niet handig als je op vakantie bent, wel vervelend... Vandaag bezochten we Sneek en stond ik in een heel rustig straatje voor een winkel te wachten met de hond, terwijl de rest binnen was. Komt er ineens een vrouw naar me t...

Ik kreeg hem op een boekenlegger in groep 6. Lang geleden, toen ik 10 jaar was. Mijn meester ging trouwen en verhuizen.  Hij nam afscheid en gaf elk van zijn leerlingen een boekenlegger. O, wat vond ik het verschrikkelijk, dat hij wegging.  Ik herinner me, dat ik dapper mijn tranen weg slikte, toen we hem een hand gingen geven. Want ik ging natuurlijk echt niet huilen. Zo leerde ik dit gedicht kennen.  Later schreef ik hem over op een kaart voor een andere meester. Een zieke meester, die uiteindelijk overleed.  Ik vond het gedicht wel mooi voor hem. Kinderlijk naïef?  Maar hij had het gewaardeerd, hoorde ik later.  Toen kwam de tekst langs in liedjes.  Want hij was natuurlijk op muziek gezet. En twee jaar geleden kreeg ik hem op een houten plank. Als hart onder de riem. Ondanks alle zegeningen en successen van een jaar in gezondheid werken op diverse scholen en twee goede halfjaarlijkse controles en genieten van vakanties en het leven al...

Happy new year! Dat mag officieel al twee dagen niet meer, dacht ik, maar dat maakt me niet zoveel uit. Dus bij deze. Het gaat goed, mocht je je dat afvragen. Ik heb de draad weer helemaal op kunnen pakken na mijn borstkankertraject en lééf. Daar ben ik God ontzettend dankbaar voor. Twee keer per jaar heb ik nog controles bij m'n chirurg. En dat is fijn. Maar verder ben ik weer 'gewoon' mama, echtgenote, juf, vrijwilliger en heb ik m'n opleiding zelfs weer opgepakt.  Ik merk wel, dat ik echt veranderd ben. Dat voel ik elke dag. En ik zou niet anders meer willen, maar het is niet makkelijker geworden. Ook niet persé moeilijker misschien. Maar ánders. En dat is oké. Het is al even geleden dat ik een nieuwe blog schreef. Niet dat ik gestopt ben met schrijven, hoor. Ik schrijf nog regelmatig posts op Instagram en Linkedin en gedichtjes, maar het voelt als 'verwaarlozing', dat ik deze blog niet meer bijhoud.  Schrijven is iets wat ik echt een beetje 'ontdekt'...