Blog 54: Wereldkankerdag

Ze zeggen dat het blijft. 
Dat het nooit helemaal weggaat. 
En dat je ook nooit teruggaat naar hoe het daarvóór was. 
Ik geloof inmiddels, dat dat klopt. 
Maar gek genoeg zou ik dat ook helemaal niet willen. En ben ik enorm dankbaar dat er überhaupt een daarná is. Thank God.

Ik denk, dat niemand hetzelfde blijft door dat what life throws at you.
Jij niet, maar de mensen dichtbij je ook niet.
Dat kan ook helemaal niet. En de vraag is of je dat moet willen.
Al zou je het soms of vaak misschien juist wél willen...

Hoe dan ook, gisteren was het hashtagWereldkankerdag.
En zo heeft elke dag zijn thema. Nationaal of in het klein. Met enorm grote of juist heel kleine herinneringen. Vol warmte. Of intens verdriet. En voor iedereen anders, want elk mens heeft zijn eigen verhaal.

Wat ik daarom vooral zou willen zeggen, is: blijf elkaar zien.
Blijf van elkaar houden. En oordeel niet te snel. Want je hebt echt geen idee, wat iemand met zich meedraagt.
Dat is lang niet altijd zichtbaar. Maar dat je het niet ziet, betekent niet, dat het er niet is.

Zie je deze foto? Ziet er superhappy uit, toch? Daar zat ik middenin m'n chemotraject. En was ik hartstikke kaal.
Zou je niet zeggen, he.
Dat dus. Wees lief. Don't judge. En houd Hoop. We hebben het allemaal zó nodig.