Mamma Share

Het wordt wel juni waarschijnlijk voor lipofilling ronde 3. Juni. Geen april dus. Dat duurt nog heel lang. Garanties dat ik kan zwemmen in de zomervakantie heb ik dus ook niet. De ontsteking van een paar weken geleden is weg met dank aan de antibiotica en de chirurg was tevreden vanmorgen, maar ze wil het rust geven. 'Ik kan het maar 1 keer goed doen', zei ze. En ik vind het eigenlijk niet zo erg, geloof ik. Even een poosje rust. Hoop ik. Life goes on. Maandagmiddag kreeg ik m'n diploma van de incompany-opleiding van m'n werk. Echt een feestje. Trots. Vrijdag trouwt m'n schoonzusje en zijn we ceremoniemeesters. Nog een feestje. Dinsdag heb ik m'n halfjaarlijkse controle. Even bijpraten met m'n grote vriend. Ook een feestje. Ja echt. Dus eigenlijk wil ik gewoon dankbaar zijn. Vanmorgen toen ik naar de auto liep, zag ik een regenboog. En het raakte me. Want dat was heel lang geleden. In m'n hoofd, maar ook in de lucht. Hoop. Trouw. Rust. Het is maar op 1...

Ze zeggen dat het blijft.   Dat het nooit helemaal weggaat.   En dat je ook nooit teruggaat naar hoe het daarvóór was.   Ik geloof inmiddels, dat dat klopt.  Maar gek genoeg zou ik dat ook helemaal niet willen. En ben ik enorm dankbaar dat er überhaupt een daarná is.  Thank God. Ik denk, dat niemand hetzelfde blijft door dat what life throws at you. Jij niet, maar de mensen dichtbij je ook niet. Dat kan ook helemaal niet. En de vraag is of je dat moet willen. Al zou je het soms of vaak misschien juist wél willen... Hoe dan ook, gisteren was het hashtag Wereldkankerdag. En zo heeft elke dag zijn thema. Nationaal of in het klein. Met enorm grote of juist heel kleine herinneringen. Vol warmte. Of intens verdriet. En voor iedereen anders, want elk mens heeft zijn eigen verhaal. Wat ik daarom vooral zou willen zeggen, is: blijf elkaar zien. Blijf van elkaar houden. En oordeel niet te snel. Want je hebt echt geen idee, wat iemand met zich meedraagt. Dat is lang n...

Een foto van toen ik me nog heel stoer voelde, vóór de OK... ' Nu ga ik gauw weg, want anders ga ik meehuilen', zei ze.  De chirurg kwam even kijken, net op het moment dat ik er niet op z'n florissantst bij zat en m'n verbanden werden gewisseld op zaal. Ná de operatie. Toen ze zei, dat ze trots op me was, trok ze me het fragiele randje over waar ik de hele tijd na de operatie al op balanceerde. Ik huil me suf na narcose. Alle stress, waar ik me niet van bewust ben, komt er dan uit blijkbaar.  Maar goed. Na 3 bouillonnetjes en een boterham voelde ik me steeds beter. Niet flauw gevallen dit keer. Hoera.  Ik kwam vanmorgen op een 6-persoons zaal ipv 1-persoonskamer, zoals de vorige keer, dus JP mocht eigenlijk niet blijven. Dat trok ik niet zo best, merkte ik. Dan zou ik dus alleen zijn... Maar ineens bedacht ik, dat ik nooit alleen ben en ik stelde me voor hoe Jezus gewoon bij m'n bed stond. Maar ik merk, dat ik fysieke nabijheid toch erg belangrijk vind op zo'n d...

Eindelijk was daar mijn eerste lipofilling-operatie. Onderdeel van het reconstructietraject (AFT/BREAST trial) waar ik een poosje zoet mee ga zijn. Het is ongeveer 9 maanden na de eerste ontmoeting met de plastisch chirurg in Rijnstate. De wachttijd was lang, maar bewust. Ik had geen zin in gedoe tijdens de zomer dus we kozen expres voor september.  Het kostte me heel wat hobbels, tranen en gesprekjes, voordat ik me aan dit nieuwe gebeuren over kon geven.  Alles anders, nieuw, geen vertrouwd Ede en zeeën van tijd om je druk te maken. Niet mijn ding, zeg maar. Maar eindelijk, na een goed gesprek met een verpleegkundig specialist en een aantal babbels bij m'n eigen chirurg in Ede (waar zou ik zijn zonder die man), vele knipoogjes van Boven en de wetenschap, dat ik elk moment kon stoppen, omdat ik zelf bepaal of en hoe lang ik door zal gaan, ging de knop om. Terugkijkend kan ik niet anders zeggen, dan dat het goed was. Ik had weer mooie gesprekjes op de holding en op de OK werd i...

De 'gerehervormdepinksterbaptoliekenkerk' zei hij en hij keek me lachend aan.  'De wát?' We hadden zojuist een heel mooi gesprekje gehad over hoe zijn geloof zo lauw en gewoontjes was geworden. En dat als hij ging bidden hij bad om gemak en alles om het leven maar zo aangenaam mogelijk te maken.  En toen werd hij ziek. En was hij zó aan het denken gezet.  Het was weer bijzonder. Over hoe groot God is. Maar ook dat Hij graag op nummer 1 wil staan. Hij als onze maker, als onze Schepper en hoe oncomfortabel dat kan zijn. Want wij doen liever onze eigen zin. Over de zooi in de wereld. De ellende. Gods genade door het offer van Jezus. Hij had alles voor ons over. De eindtijd en het boek Openbaringen. Waar hij in had gelezen en op zoek was gegaan naar antwoorden. Toen vroeg hij naar welke kerk ik ging. En ik vroeg naar de zijne. Z'n antwoord was prachtig en alleszeggend: de gerehervormdepinksterbaptoliekenkerk.  'Zal ik het voor je opschrijven?' vroeg zijn vrouw ...

Hij las. Z'n hoofd met witte haren gebogen over een boek. Z'n arm op de paarse leuning aan het infuus. Ik vroeg hem naar het boek en of ik de achterkant eens mocht lezen. Een pittig thema. Over de dood en het leven en ethische vragen. Hij wist niet hoe het allemaal zou gaan. Leefde nu met uitgezaaide kanker en zou niet meer beter worden. Hij was nog niet vlakbij de dood. Nog niet bij het laatste stukje, maar ervóór. En hoe verhoud je je daartoe? Dit boek kon hem misschien een beetje helpen. 'Hebt u hoop?' vroeg ik, doelend op het boek. Hij zei, dat het misschien geen hoop was, maar wel vertrouwen. Vertrouwen dat de Eeuwige bij hem zou zijn. ‘Dus u bent nooit alleen?’ vroeg ik. Dat dat het allerbelangrijkste was. Hij schoot vol, terwijl hij antwoord gaf. Vertelde over zijn vrouw die ook een zwakke gezondheid had. Hoe ze nu elk hun eigen zorgen hadden, wetend dat ze niet samen oud zouden worden. En ik had met hem te doen... Het was maar even en ik wenste hem Gods zegen. ...

Zo stonden we vanmorgen voor de spiegel. Opgroeien is niet makkelijk. En de pubertijd is er eentje vol van onzekerheden.  Over je uiterlijk. Over de middelbare school die eraan komt. Over vrienden. Over het leven.  En dat leven kan ook ingewikkeld zijn.  Met onzekerheden. Heftige gebeurtenissen. Levensvragen.  En zoveel meer. Niet alleen als je 12 bent... Mijn kettinkje kwam vast te zitten in d'r haar. Dat heb je met al dat geknuffel.  Ik maakte hem los van mijn nek en peuterde het los.  In een opwelling maakte ik hem vast om haar nek.  Voor jou. En voor jou. Laat niemand je ooit wijsmaken, dat je niet goed genoeg bent. Je bent prachtig. Precies gemaakt en bedacht zoals je bent.  En zo geliefd, dat God Zijn eigen Zoon voor je gaf.  Vergeet dat nooit. Zoveel liefde. Meer dan genoeg... En ik bedacht: dat is Pasen! Feest van hoop. Leven na de dood.  Liefde in overvloed. Voor haar. Voor mij. Voor jou.  GO(E)D GENOEG.  Fijne Paasdag...

'Woon je nog bij je ouders?' 'Nou ja zeg, dat vind ik gewoon bijna een belediging', zei ik. Ik draaide me om naar een patiënt en zijn vrouw in de stoel achter me voor wat bijval en ze lachten. Want morgen, morgen word ik dus 40. VEERTIG, zei ik. 'En kijk, ik heb al grijs haar, hoor.' O, maar dat heb ik ook, zei de 'achter-in-de-zestiger' mede-Barnevelder met een grijns terug. 'Je ziet er gewoon heel jong uit'.  'Maar ik ben getrouwd en heb twee kinderen, dus nee, ik woon niet meer thuis.' Het was natuurlijk hilarisch en een heel vermakelijk gesprekje.  Ook wel serieuzer dan dat. Over positief zijn en hoe dat een keuze is, al is dat niet altijd makkelijk. Maar dat is het ook niet vanuit je chemo-stoel. En toch. Het lukte hem wel.  Over vriendelijke gedag zeggen, als je iemand tegenkomt buiten, op de fiets of bij het bloedprikken. En hoe de wereld veranderd is.  Een poosje geleden had ik een heel ander gesprek. Over het geheim van zo positi...

Rust en ontspanning... Nee, ik heb het niet over de Voorjaarsvakantie die net weer is afgelopen.  Ik bedoelde eigenlijk de sfeer van de condoleance waar ik net vandaan kom. Vrede. Dat moet er ook nog bij overigens.  Het was bijzonder. Zoals het steeds bijzonder is geweest.  'Ken je me nog?' vroeg ik aan de oudste zoon in de rij, terwijl ik hem een hand gaf. Aarzelend keek hij me aan.  'Marloes', zei ik.  'Oooo', grijnsde hij. 'Wij zouden gaan trouwen.'  Ik lachte hardop. 'Ja, in groep 3! ' Hardop lachen in de condoleancerij... niet zo gepast. Maar ik weet dat niemand het erg vond. Er klonk herhaaldelijk gelach. En er waren knuffels. Zoveel knuffels.  Vanachter de preekstoel keek ze glimlachend op ons neer via het grote projectiescherm. Een echte in memoriam-foto. Maar zo mooi. Veel te jong. Ze had m'n moeder kunnen zijn. Een lotgenoot. Met na 6 jaar toch uitzaaiingen.  Maar er ging iets vanuit. Nog steeds. Rust. Vrede. Vertrouwen. Echt waar. ...

  LUISTEREN Al een aantal weken ben ik op mijn werk bezig met het thema 'AU'. Een thema wat enorm aan blijkt te spreken. Elke week kom ik verkleed als dokter de klassen binnen en neem ik een voorwerp mee wat past bij de les van die dag. Zo grappig om te merken wat zo'n witte jas doet. Ik kan niet ontkennen, dat ik er zelf ook wat gevoelig voor ben geworden, maar het is hilarisch om te zien wat het met kinderen doet. Omdat ik ook mijn badge van het ziekenhuis aan mijn (gratis via Facebook van een lieve gepensioneerde verpleegkundige verkregen) zorgjasje hang, ziet het er nog echter uit!  Afgelopen week begon ik op een andere school binnen de carrousel waar ik op woensdag lesgeef. De eerste les ging over 'luisteren'. De stethoscoop die ik mee had, blijkt keer op keer een enorme aantrekkingskracht op de leerlingen te hebben. Ze willen allemaal dolgraag uitproberen hoe het werkt. Of het nu groep 3 of groep 8 is.  Vind jij het fijn als iemand even de tijd voor je neemt o...

Op een van de laatste avonden in ons vakantiehuis in Friesland zagen we iets prachtigs. Hoewel de afgelopen herfst me met regelmaat versteld heeft doen staan met al zijn schitterende luchten, was er geen een zo mooi als die op deze foto. Een terugblik op de mooiste lucht die ik ooit heb gezien... Elke avond checkt Jan Paul vanuit 't keukenraam de zonsondergang vanuit ons vakantiehuisje. Elke avond is hij prachtig, maar vanavond sloeg echt alles. We liepen naar het leegstaande huisje tegenover die van ons, met uitzicht op het meer, om foto's te maken vanuit de achtertuin. Ik gleed nog bijna uit op de spekgladde, natte steiger. 😅.  Feit is, dat deze luchten er niet geweest waren tijdens een zonnige, strakblauwe, wolkenloze zomer. Dan hadden we niet kunnen genieten van deze adembenemende uitzichten... En misschien is dat, wat me aan het denken zette. Want het leven bestaat ook niet uit enkel strakblauwe, stralende zomers. Nooit. Hoe graag we dat ook willen. Hoe vurig we dat ook w...

Ik voel, ik voel wat jij niet voelt en het is... Lastig hoor. Gevoel. Hoe leg je dat uit?  In de zomer genoten wij van drie weken even helemaal weg.  Het was een natte, relatief koude, maar heerlijke vakantie in eigen land. Friesland. En o, wat was het daar mooi. Genieten op het water en samen mooie plekjes ontdekken. Ondanks het gemis van zomerse warmte, waren het superweken en hopen we volgend jaar weer terug te komen op deze mooie plek. We hebben gelijk weer geboekt! Een kleine flashback naar de laatste vakantieweek... 'Aan het einde van de vakantie was ineens de angst weer even terug.  Ik heb er weinig last van, maar soms is er een trigger of een klacht. Dan wil ik keihard naar Ede rennen voor een gesprek en een scan of wat dan ook. Niet gek en ook niet handig als je op vakantie bent, wel vervelend... Vandaag bezochten we Sneek en stond ik in een heel rustig straatje voor een winkel te wachten met de hond, terwijl de rest binnen was. Komt er ineens een vrouw naar me t...

Ik kreeg hem op een boekenlegger in groep 6. Lang geleden, toen ik 10 jaar was. Mijn meester ging trouwen en verhuizen.  Hij nam afscheid en gaf elk van zijn leerlingen een boekenlegger. O, wat vond ik het verschrikkelijk, dat hij wegging.  Ik herinner me, dat ik dapper mijn tranen weg slikte, toen we hem een hand gingen geven. Want ik ging natuurlijk echt niet huilen. Zo leerde ik dit gedicht kennen.  Later schreef ik hem over op een kaart voor een andere meester. Een zieke meester, die uiteindelijk overleed.  Ik vond het gedicht wel mooi voor hem. Kinderlijk naïef?  Maar hij had het gewaardeerd, hoorde ik later.  Toen kwam de tekst langs in liedjes.  Want hij was natuurlijk op muziek gezet. En twee jaar geleden kreeg ik hem op een houten plank. Als hart onder de riem. Ondanks alle zegeningen en successen van een jaar in gezondheid werken op diverse scholen en twee goede halfjaarlijkse controles en genieten van vakanties en het leven al...

Happy new year! Dat mag officieel al twee dagen niet meer, dacht ik, maar dat maakt me niet zoveel uit. Dus bij deze. Het gaat goed, mocht je je dat afvragen. Ik heb de draad weer helemaal op kunnen pakken na mijn borstkankertraject en lééf. Daar ben ik God ontzettend dankbaar voor. Twee keer per jaar heb ik nog controles bij m'n chirurg. En dat is fijn. Maar verder ben ik weer 'gewoon' mama, echtgenote, juf, vrijwilliger en heb ik m'n opleiding zelfs weer opgepakt.  Ik merk wel, dat ik echt veranderd ben. Dat voel ik elke dag. En ik zou niet anders meer willen, maar het is niet makkelijker geworden. Ook niet persé moeilijker misschien. Maar ánders. En dat is oké. Het is al even geleden dat ik een nieuwe blog schreef. Niet dat ik gestopt ben met schrijven, hoor. Ik schrijf nog regelmatig posts op Instagram en Linkedin en gedichtjes, maar het voelt als 'verwaarlozing', dat ik deze blog niet meer bijhoud.  Schrijven is iets wat ik echt een beetje 'ontdekt'...